Sot, vijmë me një koleksion të disa fjalëve të urta të mençurisë indiane:
Të paditurit blejnë libra, të diturit i lexojnë; të pasurit blejnë kuaj, të mençurit i kalërojnë.
Vetëm gungaçi e di si të shtrihet rehat.
Vetëm një kërbaç kalit të mirë, vetëm një fjalë njeriut të mençur.
Vlerën e pasurisë e kuptojmë kur e fitojmë, ndërsa të shoqërisë, kur e humbasim.
Yjet nuk druajnë se mund të duken xixëllonja.
Zakonet e vjetra janë këmisha hekuri.
Zëri i të vobektit, qoftë i bukur e i drejtë, nuk lë mbresë pranë atij të pasanikut, është si kënga e fyellit që mposhtet nga krismat e daulles.
Zgjati këmbët sipas çarçafit.
Si të jetë mësuesi do të jetë nxënësi.
S’ka hundë as veshë megjithatë do vathë e unaza.
S’mund të marrësh qumësht nga bualli, por as nga dybeku po i hodhe ujë.
S’ndahet uji sado ta godasësh me shkop.
Shih erën para se të nisësh barkën.
Shiu dhe lotët të ndihmojnë të fitosh përvojë.
Shiu i lotëve është i nevojshëm për të vjelë frytet e dijes.
Shpifja mbijeton tej vdekjes.
Shtëpia e mendjemadhit zakonisht është bosh.
Shtëpi do të thotë grua.
Tempulli bie mbi atë që shkon të lutet.
Shtëpisë së përfunduar nuk i shtohet simetria.
Të diturit edhe pse mund t’i kenë të gjitha, duhet të bëjnë miq.
Të gjithë janë gati të ndajnë sukseset e dikujt, asnjëri fatkeqësitë e të tjerëve.
Të mira janë bananet, por janë duart e shkurtra.
Trishtimi që dikush ndjen për padijen e vet është si një gëzim prej qielli.
Prifti do të celebrojë martesën, por nuk do të kollondrisë shtëpinë.
Rrjeta e keqe me njëmijë vrima e gjen defektin në shportë.
Sado i vogël gjarpri, godite me shkop të madh.
Sado i zoti të jesh për të peshkuar kokrrizat e rërës, nuk do të mund të vesh në peshore një zemër.
Sado lart të fluturojë zogu s’bëhet fajkua.
Sa e ke trupin e shëndoshë, derisa e ke pleqërinë larg, lakmo nga përsosja.
Secili është mbrojtës i nderit të vet.
S’e sheh kallamin në syrin e vet, por sheh fijen e kashtës në syrin e tjetrit.
S’ia vlen të fyhesh nga shigjet por nga shigjetari.
Sikur njerëzit ta njihnin imtësisht sendin që lakmojnë, do ta lakmonin më pak.
Sikurse rrobat e rënda që pengojnë lëvizjen e trupit, po ashtu edhe pasuria në para pendon lëvizjen e shpritit.
Paraja e shikuar në ëndërr s’shërben për pazar.
Paraja është shpata që ndan miqtë e pandarë.
Pas beteje të gjithë bëhen trima.
Perlat e anës tjetër të lumit janë të mëdha sa arra e kokosit.
Perla e mbyllur në guackë mbetet e pa vlerë.
Perla nuk ka asnjë vlerë në shkretëtirë.
Peshku i madh edhe halat i ka të mira.
Përderisa t’i kesh nuk ia di vlerën dhëmbëve.
Për lirinë gjykohet vetëm sipas shkallës së lirisë së të varfërve.
Për njeriun e mirë e gjithë bota është miqësore.
Përveç djajve imagjinarë, të tjerë nuk ka, por iu ngjajnë.
Pikëllimi i madh është memec.
Plagët më të mëdha janë ato që i shkaktojnë vetes nga ato të tjerëve.
Po e ditët vetëmë një, është sekret; e ditën dy, bëhet publike.
Po e hodhe në çisternë, mos e kërko në pus.
Po e hodhe një grusht me gurë së paku njëri do të godasë.
Po hoqe gur pas guri rrafshohet edhe mali..
Po kafshove gurin do t’i thyesh dhëmbët.
Po u mblodhën shumë insekte bashkë mund të vrasin edhe një gjarpër.
