Nga: Zeqir Lushaj
( Dervish Luzha me Sadik Selmanin, Gri, 1963)
Tybe n’Zotin, istikfa! Ne,
Nuk jemi besimtarë-sot,
Adikatli, ish Ai, Dervish Luzha,
Robi i Zotit…, kur nuk kish Zot !
…!
E shoh…, e shoh kudo,
Atë fotografi,
Të Dervish Luzhës,
Dhe…, baj çudi !!
Në mure dhomash,
Në kabina makinash,
Në unaza nusesh,
E kopertina librash!
-A thue, këta besimtarë,
A e patën ditë kush ish Ai ?
Ai, Jahu, me kazëm e lahutë,
Myshema-grisur me t’tutë ?
…!
Mendoj me vete:
– Ky luzhjan i çuditshëm,
S’ka qenë kurrë President,
Kryeminister…, as deputet !
…!
Si arriti aq lart, Ai,
I braktisuri nga të gjithë,
(I sfilituri rrugave !),
“I huaj”, në vend të vet?!
…Besnikëria (pa luhatje),
Në rrugën e idesë së Tij,
Besimtarin e pathyeshëm,
E bani Profet në çdo shtëpi !
…!
Eshtë…, i vetmi Njeri,
Në Globin Tokësor,
Që u vetvarros përsëgjalli,
(Tek Vorret e Shalës,
Në anë të rrugës !),
Simboli i Lirisë,
Kur mungonte Liria,
Fuqia Hyjnore kish emër:
-Dervishi i Luzhës !
Sot, për At’ Burrë,
Mijëra njerëz betohen,
Veçse, dijeni fort mirë,
Veprimet e jetës së Tij,
Kuuurrë…, kuuurrë, (krejt),
Nuk mund të lexohen !
…!
Servilizmi, shkatërron dynjanë,
Fenë dhe shpirtin, të gjitha anët !
Ata që ju turrën t’i këpusin kokën,
Sot, shkojnë t’ja puthin kambët (!!)
Nuk e fshehi mendimin tim,
(Frymor, i gjallë, i lirë, ateist):
-Sado që të nervozohet Profeti,
Hipokritëve, s’ju ban dot bisht !
-Unë, s’kam ardhë te Turbja Jote,
I dashur dajë, -drejtë po të kallxoj ! *
Kam folë me Ty, jo pak përsëgjalli,
Për sëvdekuri nuk kam ç’ka të shtoj.
…!
Tybe n’Zotin, istikfa! Ne,
Nuk jemi besimtarë-sot!
Adikatli, ish-Ai, Dervish Luzha,
Robi i Zotit…, kur nuk kish Zot !
./.
*Autori i kesaj vjershe, është nip në Nigegaj të Luzhës,dhe
gjithmonë me Dervish Luzhën, ka komunikuar si, nip e dajë !
(Këtë poezi e botoj në 25 vjetorin e vdekjes së babait tim, Sadik Selmanit, dhjetor 1986)
./.
-Per revisten limit.al, marrë nga libri i autorit Zeqir Lushaj, “PIEDESTALI”, faqe 93-
