Sa e lodhshme dita në ngujim virusal
Ndërsa mendimet dalin rrugëve të botës
Humbin ledhave ,brazdave të gjata, pa kthim
Pa orar e njoftim…
E një zile telefoni nga larg
Trembi kujtesën e ikur deri në qiell
E pastaj qetësohem kur zërin dëgjoj
“O ku je vëlla,o mik i mirë?!”
Ky zë më erdhi pikërisht mes leximit
Të poezisë“Flaut Vertebrash” të Majakovskit
Mes atyre vargjeve prekëse, ku zemra rrihte shpejt
Ai zë i ëmbël , mbushur mall më depërtoi thellë
Një dridhje që njohu shpirti i përmalluar
Atë zë gëzimi të fshehur skutave të trupit
Tash njëzet vite rresht….
Pastaj malli im flet vetë:
“Ku të kam o zë zemre,ku ke humbë,ku je mbështjellë
Shkoi koha e vdekja po vjen,si u harruam,ku të bëjmë vend?!”
Qeshi ,me shpresë duke thënë:”Lufta na zbrazi
“Corona virusi” ndoshta na mbush mend”
Më foli me dridhje zëri,me vajin që e ngërthen
Telefoni ra mbi tryezë, humbi dënesja e shurdhër
Në kujtesën e shtrenjtë për njëri-tjetrin…..
LAJMET E VDEKJEVE
Lajmet në mbrëmje raportojnë vdekjet
“Nga corona virusi” vdiq një plakë 7o vjeçe”
Kishte probleme të tjera,nuk e përballoi dot
Sikur të ishte ngopur me jetën
Mbet’ kuptimi i lajmit për të ndjerën?!…
E dikush kur dëgjoi,u rrënqeth papritur
Sytë iu lagështuan me lot,ndjeu dhimbje
Kujtesa shfletoi shpejt në librin e jetës
Vallë a mund të jetë ajo,e kam dashur shumë
Tridhjetë vite më parë , bashkëmoshatarë
Po për mua kush do ta ndjejë lajmin i pari
Kush do të qajë…
Gjakovë, Prill 2020
