Një mikut poet që shkoi befas…
Krejt fati dikur na buzëqesh
Përtej një fasade resh të bardha dhe lulesh drite vezulluese
Në livadhin që s’kemi guxuar kurrë ta shohim andërr
Veç çastin e beftë të goditjes në zemër
Kur frika shkund ditët tona
Dhe në mëson ti rishikojmë dashuritë
Dhe ta rikëndojmë baladën e humbjes dhe mungesës…
Ndërkohë që dikush na tund dorën e ambël të joshjes
Në tunelin e fundit ku drita guf si zog parajse
Ti kthen kokën kah toka dhe qeniet e dashura
Aq të brishta dhe pafund tokësore
Që të mbërthejnë në çastin e mbramë të dilemës
Në kurthin e vetëm ku mbesin poetët
Me gardh zemre dhe gjethe gjaku…
A ishte e diel apo e premte
Ditë me shi apo lojacake era
Askush s’ka për ta ditër çastin që drithëron
I cili në fund të fundit asht pjesë e lojës
Lojës mes qiellit dhe tokës, andrrës dhe pluhurit
Vetmisë së netve dhe vargjeve të mallta
Ditëve të zhurmshme ku njerëzit kujtojnë
Se janë thjesht të pavdekshëm
Dhe pulisin sytë në dremitjen e së gjallës…
Ti shkove befas ani pse shpresoje
Për një raund tjetër loje në marrëmëndje ngjyrash
Me dorën grusht në pellgun e zemrës
Ku gjethja e fundit ra si fund stine
Si një varg i vetëm hajku
Me krejt kuptimin e jetës tende
Rifillim i gjelbër padyshim…
MARS 2019
