Nga poetja Elida Rrustaj – Shkodër
Asgjá nuk lëviz
as zhurmë, as zá.
Ndjej boshtin e tokës kur sillet.
Hy në qiell
dal si hyjni.
Yjet më mbesin në fyt si ty xixëllonjat.
Unë prap’ shoh mes gishtash,
fëmijë jam.
Ti mjeshtër i vonë më rigdhend prej fillimit
me vegla të vjetra.
E kam lidh botën me dashninë pêr ty,
mos mē lësho duersh se thehem
s’ka ditëlindje që më mbledh.
Më ke në dorë,
m’ném ose më jep uratën,
të rritena bashke prej së largu..
Nji burrë si ti duhej gjetë me çdo çmim,
që unë të isha vetja,
shtrigë flokëkuqe e Kodrës së Kishës,
priftneshë që djeg kryqin
në zjermin e gjinjve,
guackë me perla
n’fund të detit e harrueme.
Grua kristali e thërrmueshme,
n’dashtë se nuk jam e përsosun.
That’s great!
