Nga Namik Selmani
Vrapoj i djersitur udhëve nën lule, livadhe e avlli
Vrapoj në oborri shkollore ku dallgëzon e qeshura.
Kërkoj në bankat e vjetra e në stane me blegërimë
Nuk shoh për be asnjë vajzë me gërsheta.
I lamë në këngë e në fotot pas një luleje livadhi
I mori koha e largët dhe në Muze Malli i vuri.
I lamë në mbrëmjet e vallzimit pas një tangoje a valsi.
Ku në vend të parfumit kundërmonte sapuni.
I lamë në grykëset e zeza me jaka kur kuqonte fytyra.
Duart që i përkëdhelën, u bënë me kallo të forta.
Në floktoret e shumta mes reklamash plot ngjyra
Të afrojnë sot dhe paruke të ardhura nga bota.
Në supet e zhveshura mungojnë gërshetat e gjata.
Serenatat i ka vjedhur celulari me markën e fundit.
Oh, poet, mos na kujto ditët qw duken si përralla!
Nuk kemi kohë as vargje për to të thurim.
Sërish kërkoj e kërkoj më kot vajza me gërsheta.
Dhe në flokë fëmojësh derdhet rreke me parfum.
Më verbohen të dy sytë kur futem në diskoteka.
Mes zhurmës së rokut që do një gotë më shumë.
O, nuk jam gjykatësi i kohës me kostumin e zi.
Nuk kam në duar çekiçë e betimin para Peshores.
Mos më mëkatoni kur jam përherë në kërkim.
Qoftë edhe për vajzën e vetme me gërsheta vajzërore.
15 korrik 2018
(Poezi e foto nga Namik Selmani)
