Nga Qazim Shehu
Në motet e fëmijërisë kujtesën prej guri
Të shkëmbit të bardhë
E shtyja për më vonë.
Vëreja mbi të një tufë bar
Dhe zogun që ulej qëllimisht aty
E me këngë barin ngazëllon.
Fëmijëria ,siç fshihet çdo gjë me dhimbje,
Ka lënë një rreze në rrudhat e ballit të tij,
S`vjen më zogu as një re në rendje,
Për fshirjet tregohet indiferent me kryeneçësi…
