Pergatiti Fritz RADOVANI:
DON NDRÉ ZADÊJA
(1891 – 1945)
Shqiptarët e njohën me Emnin e nderuem: Poeti i Ambelsisë!
U thirr bashkë me popull edhe prifti Don Ndre Zadeja,kur do të pushkatohej i ndjeri Kolë Sheldija me datën 2 shkurt 1945, në fshatin Sheldi. Menjëherë mbas pushkatimit të Kolës, Don Ndreu iu afrue, i bani Shartët e Fundit dhe porsa u ngrit në kambë, pau vedin me pranga ndër duer nga forcat e Ndjekjes komuniste.
Don Mikel Koliqi edhe Ky atëherë i arrestuem, më tregonte në vitin 1993: “Si tash e kam ndër veshë të inçizuem zanin e të shkretit Don Ndre, kur po e torturonin. Ai asht torturue shumë dhe po u thonte torturuesve: “Mohni bre kështu, po a ban shqiptari në shqiptarin shka jeni tue ba ju në mue!?”
Don Ndreu akuzohet se ka pasë dijeni për vendqëndrimin e Don Lazër Shantojës, Don Alfons Trackit, Kol Ashikut, Martin Sheldisë, Gjovalin Sheldisë, Ndoc Jakovës, Gjok Gjergjit (prej Lisnet) dhe Zef Augustinit (prej Lisnet). Njëkohësisht ka mbajtë lidhje të ngushta me Don Injac Gjokën, i cili strehon dhe përcjellë ndër shpella “kriminela” të luftës. Don Ndreu mohon akuzën që i bahet por burrnisht pranon: “Mësova se punohët për shuemjen e Partisë Komuniste, të cilën si doktrinë e urrej edhe unë.” (Dosja 667, me 7 shkurt 1945, Don Ndre Zadeja d.v.).
Gjykata Ushtarake e Shkodrës e përbame nga: kryetari Hamid Keçi, antarë, Mustafa Iljazi dhe Arif Gjyli, prokuror Sotir Dodona dhe sekretari Shaban Kuçi, me 16 shkurt 1945 dha vëndimin: “Për të pandehurin Dom Ndre Zadeja, me vdekje, me pushkatim”.
“I pandehuri kërkoi lehtësimin e dënimit.”
Gjykata e Lartë Ushtarake, Tiranë, me datën 28 shkurt 1945, refuzon kërkesën.
Don Ndre Zadeja u pushkatue më 25 mars 1945, në Zallin e Kirit, mbas murit të Rrëmajit, në Shkodër. Ishte i Pari Klerik Katolik Shqiptar që u vra në Shkoder.
Fjala e fundit e Don Ndre Zadejës ishte: “Ah, moj Shqipni, moj mizore e, shka të baj ma shumë për ty?!”. Ndër pushkatimet e ditëve të para lejohej prifti me i krye sherbimet.
Në këtë rasë ishte aty Don Tomë Laca, i cili mbas pushkatimit e mori në krah Don Ndreun e vramë, (me leje të Sheuqet Peçit) dhe bashkë me xhakonin Mark Çuni dhe dy të tjerë, e kanë varrosë mbrenda vorreve të Rrëmajit, aty ku asht edhe sot.
Kur Don Toma shkoi në Argjipeshkvi aty nga ora 7.00, pau veladonin e lamë me gjakun e Don Ndreut prej supit ku e kishte mbështetë e deri në fund të kambëve, dhe aty për aty i ka ra të fikët. Prej atij çasti ai ka pësue një sëmundje nervore nga e cila nuk asht shërue kurrma. (Si mbas tregimit të Don Mikel Koliqit, në vitin 1993).
Atë ditë, një afishe e madhe u vue ndër murët e Shkodrës:
“PUSHKATOHEN KRIMINELAT E LUFTËS DHE ARMIQTË E POPULLIT:
1.Prenkë Cali 2. Dom Ndre Zadeja 3. Luigj Gjeto Kastrati 4. Ndok Nik Bardhoku 5. Ndrekë Loka 6. Arif Selim Hyseni 7. Dedë Lulash Smajli 8. Gjok Nikaj 9. Dul Bajrami 10. Mark Luc Gjoni 11. Tomë Lekë Daka 12. Maliq Bajrami 13. Gjok Nikoll Voci dhe 14. Pjetër Dedë Gjedashi.”Ideali që i bashkonte këta burra ishte: “Rrnoftë Shqipnia!”
Don Ndreu i la Popullit Shqiptar një veprimtari letrare të pakrahasueshme.
Shkodra nuk e harroi asnjëherë Letren që Ai i dergoi në 1942 At Fulvio Cordignanos.
ME 25 MARS 1945…
PRANË RRËMAJT, NË ZALLIN E KIRIT NË SHKODER,
PUSHKATOHET EDHE “POETI I AMBËLSISË” DON NDRE ZADEJA,
I CILI, HAPË EDHE FLETËN E GENOCIDIT KOMUNIST NË KËT QYTET, MBAS DON LAZËR SHANTOJËS NË TIRANË, ME DATËN 5 MARS 1945.
NË SHENJË NDERIMI DHE RESPEKTI PËR KËTE MARTIRË TË
KISHËS KATOLIKE SHQIPTARE,
QË ME GJAKUN E TIJ LAU TOKËN TONË AMTARE,
PO JU DHUROJ KRYEVEPRËN E TIJ LETRARE.
Me shumë respekt Fritz RADOVANI.
LETER E HAPUN
A T F U L V C O R D I G N A N O S
1942
Cum non est cui suadeatur
Et qui suadeant non sunt.
(Plint. Paneg.)
I.
Me thân’ se s’dijte ç’âsht votra e shqiptarit
e shtroja e tij me firi t’njomë e trûngu
nënkrejse e vrashtë illyre pranë zjarmit
gjith’her’ mikprit’s, nëpr’ ato biga e ahishta
ku bjeshk’t e nêmna derdhin lot rrëshine: 5
Me thân’ se at dor’ të lmut e t’shugurueme,
si tosk’ si geg’, pa farë idhní besimi,
s’ta puthi e s’ta shtërngoi si miku mikut,
por kryet ta vrau pse kok’ për kok’me tândin
shqiptari e ndeshi fatakeqi, rrehëm! 10
E pra ky derën dy kapak’sh ta çili,
si i t’shpis, dita me ditë ândjeve tua
bujar i erdh e gjurm’ për gjurm’ ndër shpêlla,
ku flêjn’ drangojt, drangûe aj vet’ të prini,
me krrab’ të vet çërmoi nëpër têrrina, 15
me lahut’ të vet këndoi pa mê pran’ téje, (pa mê – pa pushue,FR)
me brisk të vet latoi me shkrojla t’vjetra
një shkop për ty. Patër Milan të quejti,
t’ ndêshi e t’përcuell, ké stani i vorfën t’prîni,
ngarkue me plaçka tua e me visare 20
t’njaj giuhe s’lasht’ qi namin ty ta rriti
ndër blêj qi nuk dijn’ mort. Ké stani t’prîni,
ku e pakundshoqe t’pritte bujarija
e grues shqiptare. E kur mbi letra tua,
lodhun s’kërkuemi, nji sy gjumë i knaqun 25
me bâ ti dojshe i patrazuem prej kujna,
cikën e lop’s ajo fisnike e mielte,
plotepërmaje ‘i kup’ me psheshatâmbël
para ta vête e, ksulën n’dorë, i zoti
i shpis’ “njelmo, njelmo, i bekue” me t’dhânun 30
e buk e krypë e zemër parashtrote.
Héu! Mirë uhan shqiptarit sot ja ktheve!
N’areopagun e letrarve t’tú
rrashtën e t’parve ton’ prej thesit nxore,
(at thés na vet’ ta mbâjtme e vet’ ta mbûshme!) 35
e si shpërblim plot e përplot me tamthin
e i’dhuni’s s’pashoqe né na paraqite
e “pini, pini, t’shkret’” i grishe evarshëm
Astyagjë i dytë Arpagut t’mjer’ shqiptar!
Arpagu n’darkë, o mizorí! Me mishin 40
e djalit t’vet do t’ngihet edhe n’rrashtën
e tij do t’pijn’…. i pvetun do t’përgjegjët:
“N’sofrën mbretnore çëdo gjellë a e shijshme!”
Dishmitare ty t’thrras o e tepruemja
durés’ shqiptare, ti qi vuen pa zâ, 45
e brén pa u ndî, e kjân pa ankim, e thér
pa vrá, diftom’ pash Perëndin, a mundem
shqiptar i lirë Arpag i dyt’ m’u bâ
i shuem e i poshtër? Un me dije tânde
s’ due t’mbatëm, o letrar. Synon meshtari 50
meshtarin jo shqiptar, i thot’: Gabove!
Ujku don tym e mjegull. Rac’s illyre
ti ujk ju bâne, gjall’ ti ma përpine,
me at eureka t’çuditshëm ti e zbulove
nênin gordjan, me’i t’sjellme shpate e kpute, 55
e nji rras’ t’ré mbi vorrin e Shqipnis’
na vûne: Ktu pushon rraca ariane!
Rracë e stërkeqne, farë e manafikun,
skotë e përzieme hithâsh ariane
kênka Shqipnija? O témpora! O móres! 60
Gjurmues i thêll’, ti gjurmë Illyrjes s’vjetër
n’Shqipni s’i gjên? Mbi té përbé pra jemi,
mbi pluhun t’saj përbéhen pelikanat
e dërmishun ndër vuejtje mijvjeçare
dëshmor’ të padishmuem. Gjurm’ nuk i gjên? 65
e prá dikur i madhi i t’mdhejve Leka
n’Egjyptin e gjymtisun pik’ma s’pari
mbi ball’ t’Hetéjve ton’ s’kundroi habitun
emnin shqiptar? At emën t’nëpërkâmbun
nuk shkoi aj me e ringjallë? Ti gjurmë Illyrit 70
n’Butrintin tând nuk i gjên? E nuk kujtohe
se edhe n’shpi tânde dora e huej la shêjet
e ‘i gjytetnimit t’huej? Edhe n’shpi tânde
gjuha e përfolun s’kjé gjth’ herë e shkrueme? 75
Përmbi gërmadha t’hueja ndër pasojna
tejshekullore rrihi flet’t e tua,
Shqipe virgjin e Illyrve, e n’çerdhe tânde
çili ata zogj, rriti ata zogj e ndîelli
me gjuhën tande Illyre Shqipëtare!
Préja ti, Roma e Madhe, hovin Pirros, 80
rrudhja guximin, Rom’, Teutës zamâdhe,
Gencin shkodran’ shtërngoje me verig’ ari,
por jan’ verigat shêj se Rom’ a Roma (shêj – kêputë)
e Illyri Illyr. Verigat ja zgjidh’ Gencit,
i shkrijn, i bân kunor’, mbi krye t’Illyrit 85
besnik vetê ajo e vnon Roma e pavdekshme.
Na komb’ bastardh, na t’huej n’vend ton’, na préja (preja – të pabesë)
e votres sonë, emënharruem, rrugaca?
Rrugaç, vasal, ushtar i blem me pare
edhe zamadhi Kastriotë i yni? 90
pse ‘i dit’ vetimshëm aj me shqipe t’veta
mbi Ardjen fluturoi, besën e dhânme
fronit t’ Partenopës me gjak n’Ursáre
n’vend për me çue si e ka zakon shqiptari?
E drejta a nji. Kjé Kastrioti i bindun 95
n’miqsi t’Venecjes s’lasht’, por pau Rozafa
Shpatën e tij e u dridh. Aj Kapidani,
Aj pararoja e krishtënimit t’ngûcun,
por edhe Mbret i Shqipënise Illyre.
Ti ndér’, ti t’drejt’ kurrkund s’i dhae shqiptarit. 100
Ç’e bâjm’ na t’gjallt’? Pse lodhna kot? Pse lypim
çka s’na përket? E ti djelmni, pse lnyre
për fate t’ardhshme t’Shqiptaris, kur n’shpatull
ná gjâ nuk kém, as komb’ as fis nuk jém?
Perjârgë a pênda e jote, Cordignano! 105
Me dâng’ të zez’ ti ja zhigate ftyrën
vedit e né. Por nuk jan’ dokrrat tua
qi e bâjn’ paçavër rracash Shqiptarin!
Nuk jan’ zbulimet t’tua çudiplote
qi e bâjn’ me kthye dalë ‘i fjal’ të folme, 110
nji dor’ vllaznisht të shtrime, ‘i bés’ të dhânme:
Shqipja Shqipës krahun ja dhâ, s’ja kputi.
Njikshtu shpnesojm’, njikshtu e dijmë. E t’bâni
goja me fol’ çka para téjet nieri
i gjall’ nuk thá? E t’bâni zemra shpirtin 115
pa i dalë endè ti me ja xjérr’ shqiptarit
me at styl të kuqun n’gji? I thérun n’zemër
vigmën aj sot e lshon…. Prej téje e nâmta
kupë e përmbyzne a derdhë e buka e thyeme (përmbyzne –përmbysun)
nuk njitët mâ. Hin fjal’ kah dole ‘hè gjoftë 120
rrféja mizore e hijevet Illyre,
nâma e nji kombit qi nuk humb’ si s’humbin
Shtyllat e Kapitolit tând! Prapóu,
ti hije e zez’, mos t’marrin mbrapa vigma
e t’parve ton’ prej vorrit, ku flên Fishta, 125
prej grope, ku pushon Frashëri e Mjedja.
II
Mjedja, Barbari i Madh, n’heshtjen e gjumit
t’vorrezave injacjane e luejti rrashtën
brahyçefale e prej dy rrathve t’humbun
Frombója i dyt’ dy sy vetoi si rrféja; 130
me grushtin e përtham e shkundi Pasin,
Jungun e t’amblin Gjenovic me vllazën,
akull ku n’préhje barasohen eshtnat
e t’strukunve nën dhé. E théll’ si deti,
ehéu! Nji gjâmë u ndi e përfrigueshme. 135
Ndigjom’, ti Cordignano, e veshin vénja
fjal’s qi po t’thâm: Nuk a zili degâmje
vargjet e mija qi frymzon, por ahti
i nji shqiptarit t’lirë, i shituem zânash,
pse i prekun n’tél, pse i thérun n’zemer, t’rámën 140
gati me e bâjt’ por t’shámen kurr. Harrohet
e s’harrohet çdo dhûn’ mbi tok’, por ndéri
për kombe a shêjt, si shêjt a gjaku i dêrdhun
për Atmë e Fé. Por, kurr nuk mund t’harrohët
oshtima e théll’ e shigjetve t’helmatueme 145
tridhetë e sa vjeçare, kur s’andejmi
shkodranit ftyrën me ja marrun déshte
me t’idhtin gaz e Shkodrën e rrëthueme,
(ku zogjt e shqipës s’parit syt i çilne,)
n’thalbin e zemrës keqas ma gërgave, 150
njât’her’ kur ûja flatrat e shpuplueme
ndête mbi né mortore e ankimi i zi,
me rrâjça n’goj’ kelkaze e madergone,
çilte vorreza t’reja n’për gardhîje;
kur nanën téme, ditë e zezë, e mblova 155
n’at syz’ lédine n’Rmâj, kur Taraboshi
e Lodertuna viellshin zjêrm çeliku,
n’thalbin e zemrës keqas ma gërgave!
Nanën kush e harron? Por Nana e Madhe
Shqipja dykrenshe Illyre u njâllte e lumja, 160
u njâllte. E pra ty Shkodra, Cordignano,
t’ bâjti e t’nderoi! Andërr a kjo ti thue?
A e din, a e din sa tâmb’l atdhedashtnijet (tamb’l – qumësht)
q’at ditë e sod ka derdh’ gjini i Rozafës
shkodrane? A e din, a e din se lojcë a fati, 165
por jo mizuer si ti? Se e vërvit’ peshën,
por si ti dorën nuk e mshehë? E s’paku
me rrashta e me kersij s’lot shkopecingël (kersij – kocka)
si don me lujtun ti, tue çprush’ ndër vorre
amanet vorrit ç’âsht zakon me i lânun 170
të pa trazuem, t’pa fyem? S’harrohët shpota (shpota – tallja)
mbi ata shqiptar’t e lashtë e meshatarë,
mprojtsa fatosa t’virgjinís s’ kërcnueme
e t’ fés s’ ligshtueme, qi ti m’i shgjetove,
kâllpa m’i qite. E pra njata rrëbeshit 175
salvimtar kalli vetun ballë i bâne,
njashtu si muejtne e dijtne, kurse ndjeksit
e Benediktit t’ Madh hanës drapnore
ju shmângne tui lân’ mbrapa troje e rrasa,
por monumente jo, sikur Barleti, 180
Buzuku i lashtë e Budi e émënmadhi
Bogdan’ i yni, ndéra e kohve t’ shkueme,
nám i pasosun i ksaj’ tok’s shqiptare,
ku ‘i drit’ ka mbet’ ndër zemra endè e pa shkîmun,
ku ‘i gac’ ka mbet’ ndër votra endè e pa shkrepun, 185
ku ‘i bés’ ka mbet’ ndër fise endè e pa çártun.
Ti misjonar, përmbi stomîjet shêjte,
vllazën na quejte e vllazën na përcolle,
por vrasës ti na dole! E, po, po, thue,
t’i lajnë uhat félshuesat e Shqipnisë 190
me priftën t’vet shqiptarë! E prá këta priftën
nuk ju përulne kurr çâllmës sulltane,
as shkopit t’carvet, por synuene Romën
Latine t’Papve fén edhe kombsinë
tuj mprojt’ her’ mbath’ her’ zdath’, edhe tiarat 195
përmbi fronet e lashta ipeshkëvnore:
Kur brûnxat flêjshin n’dhé e kur t’mbértisna
vashat shqiptare drejtë e syjshin trévën
shêjte t’zbulueme, gur’ për gur’ ku shêji
i mbledhjes s’tyne, qinda vjet me radhë, 200
krepatueshëm kumbon’t i xëvêndsote;
kur jashta murit t’that, pushkën për faqe,
burrat e dheut, xhúrdin e zez’ mbi krye,
vështojshin mos t’i xân pusí vezire
mbi ltér’ t’bekuem, ku dora e meshtarit 205
shqiptar n’bekim dukej e zhdukej para
se t’qitte synin rrezja e parë e diellit.
O misjonar’, kambsor’t e Naxarenit
n’detin e shqetësuem t’ kti krishtënimi
s’ bashkut me né, kush rretin e kush grepin, 210
me gjoj’ hyjnore dora dor’s ta mbushim
lundricën e Tinzot me at lajm t’frigueshëm
qi nierz përtrijn e kombe! Marrí njehët,
âjun kur Drini breg e m’breg vërsulet
e shkamba dyndë e m’ shpin’ përkund’ çináre, 215
bregut përpjet’ me i dhân’ rrëshanzës s’ vogël,
për t’ mbledh’ bërcakë e cokla e cingla t’ thata
pa ndonji vlér’. Grêth’ mundet m’u bâ bleta,
por marimanga blet’ nuk bahët lângun
pa e sjellun n’helm. Ta dijë koha e ardhshme 220
e lume o e mjer’ (me fatin kush mund kapët?):
Kanuja Illyre pronen edhe kullen
me kulm e me temel e gjan’ e gjallë
me ç’fryn e ç’ avullon ja digjte núri,
por armën lirshëm n’dor’ ja lête gjaksit. 225
Siell, Cordignano, n’dorë armën e ké:
Ndêshëm n’tryvezën shkencatare t’ presin
banor’t e botës s’ vogël primitive.
Kjémë çka kjém’ e jém çka jém. Zakonët
ti ruejmë Illyre e gjuhën t’papërlyeme! 230
Ndër duer t’virgjilta t’ çikave t’ fatueme
t’ përshkohen spikt, e pêjna leshi s’dredhun
t’ dalin të ri për tirqi si biluri,
e téja t’ fort’ si kanpi për buljera,
e kput’ t’ qindîsna n’ar për fatamirin 235
qi hylli do t’u sjell’ kur táta e lókja
n’ân’ ti vên’ shêj, njashtu si na lá i pari.
Njashtu si na lá i pari, çeta e lúme
e barijvet shqiptar’ n’ mallesa t’ veta
ogiçin para, berreve dihatse 240
t’u prijn ké mrizi plak mijavjeçari;
nën hije t’ tij t’këndojn kangën e vjetër,
t’shkruejn zogj me krah’ n’velgji prej s’ kuqi s’ pishës,
t’shkruejn flutra lloje lloje m’ furk’ shpatúke,
si lokja jau kërkoi Bardhën nuse. 245
(qi me e kërkue me pishë edhe me qiri
mana kûnd shoqen nuk ja gjên’); e t’ shkruejn
e t’ shkruejn edhe me gjak shêja vllaznije,
n’krahun e njom’ të njani tjetrit, gërmat
e vjetra t’nji kujtimi t’ lasht’ sa bota 250
e tyne Illyre. Bashk’ me hije t’ dirgjën,
prej muzgu, dhênt përpara tè konaku
t’u prrallë e tue këndue ‘i kang’ mbas krahit
qi sos’ përher’ n’ kushtrim. Çka thot’ kumbona,
or ju, n’ at Kish’ të lume, vetmitare? 255
Dita e misjonit! Mblidhën çeta çeta,
bûjen me u dá mikpritse misjonarve, (bujen – buken)
me u ba konak. Qé, siellet n’ héll’ ma i miri
dash për kumbon’. Prân’ spata kmesa e lavra,
prân’ dér’ n’ mullî çakallja, e dîng përmbushet 260
streha hyjnore e vorfën. Nisin zêmrat
rryeshëm m’u thy para s’ vërtet’s tronditse,
e besa bés’ m’u lidhë e i leshti parzëm
me lyp’ mëshrirë e dora dorën gjakse
për hatër t’ Drunit Shpërblimtar m’e puthun, 265
me t’ luejtun gjakut, ndërsa trina e s’majtës
cirkën e tér’ zbunûese. A lodhë, a thýe (cirkën – djersën)
Thráku barbar i yti, Cordignano!
Tashti , té votra shlodhu, o misjonar,
e n’ dritën e tymósun t’ pishtarit 270
shejó triumfe t’réja: sóse ditën
me syt e lodhun tui kërkuemun gërmat
e ufices meshtarake. S’a nevoja,
n’ kureshtën tânde shkencatare, synin
harû t’a lshojsh ndër rrath’t e atij vargoni: 275
a janë a s’jan’ këputë, e Lék’t e shqipës
a janë a s’janë Illyrë, a mos teprica
e ‘i rracës s’ bastardhueme? Nuk t’ka hije
me u ardhun hakut macave shpijake,
prushin mbi shpîn’ t’u grumbullue, gazit 280
pa dijt’ me i dhânun fund, kur ato t’mjerat
t’përzhituna n’térbim e merrshin iken.
Njikshtu m’kurriz’ t’ shqiptarve grumullove
gáca mbi gáca, Cordignano, e bota
veshin tá vûni e përmbi letra t’ mëndafshta 285
dorën kundroi leçitse albanofóbe.
Veprën e misjonarit lavdiplote,
ravën e kambve t’ tija koha e amshimi
me bindje e përkujton, por, vepra e jóte,
ravizë e zbét’ trathtije, a gjurmë gamilli, 290
qi vetun e përlán’ shtërgata e breshni.
Shkoder, 1942.
Shenim F.R.:Më shpjegonte Prof. Gaspër Ugashi, rreth vitit 1958 në Shkoder:
Lexoje këte “Leter të hapun” që një Prift Katolik Shqiptar, Don Ndre Zadeja i ka shkrue një klerikut tjetër italian At Fulv Cordignano-s, mbasi ai pat fye në një shkrim të vetin Popullin Shqiptar, në vitin 1941. Kjo u shpall në shtyp në vitin 1942.
Në vitin 1942 një student shqiptar (emni i të cilit nuk më kujtohet F.R.), në Paris tue dhanë provim për letërsi në Universitet atje, e pyet profesori: “Po, përveç dy letrave të njohtuna, a ka ndonjë tjetër të kësaj gjinije që asht botue në këto ditët e fundit?” – Studenti shqiptar heshtë… – Profesori francez shton: “Pikërisht në vendin tand asht botue këto ditë një letër e tillë, ku, një Prift Katolik Shqiptar i asht përgjegjë fyemjes që i ka ba Popullit Shqiptar, një dijetar i njohtun italian, po edhe ai klerik katolik.
Ajo “Letër e hapun” e shkrueme nga Don Ndre Zadeja, zen vendin e tretë në letersi botnore për nga ana letrare dhe artistike.
Autori i saj Zadeja, ka shkrue një letër të tillë që mund të lexohet në të gjitha ambjentet dhe për të gjitha moshat, mbasi gjuha që përdorë Autori, asht shumë e pastër dhe shumë e pasun.”.
Por, askush nuk mund të parashikonte se mbas tri vjetësh, me 25 Mars 1945, në orën 05.00 të mengjezit, Don Ndre Zadeja, “Poeti i Ambëlsisë” do të pushkatohet në Zallin e Kirit nga tradhëtarët komunist “shqiptar”, si “anmik i Popullit të vet”.
Ju lutëm shpërndajeni tek Rinia këte Leter!
Shpërndajeni në katër anët e Botës, si asht shpërnda.., edhe vetë Rinia Shqiptare !!!
Melbourne, 4 Fruer 2022.
