Me pikëllim thellë në shpirt po i shkruaj këta pak rreshtamalli e dhimbje për ty, miku im i çmuar, Ahmet.
Mortja, ajo që gjithmonë merr e asnjëherë nuk jep, ma rrëmbeu mikun tim, Ahmet Rexhep Kelmendin; 26 gushti i këtij viti ia ndali zemrën, ia mori shpirtin. Errësira, kjo vello e trishtë, që nata e zezë e 25 gushtit fillonte të shtrinte pëlhurënmbi qytetin e Pejës e rrëzë Grykës së Rugovës, trishtonte. Gjendja shëndetësore e keqësuar të kishte futur në rrugënpakthim, miku im.
Një natë e gjatë, pambarim. Vdekja, ky armik i frikshëm, sillej vërdallë deri në kohën e saj. Zëri nuk të dilte, ai ishtearratisur. Lumenjë lotësh e lutjesh pambarim zbrazeshin nëKosuriq të Lugut të Baranit: “Mos më le vetëm o, i bekuari i jetës sime“, përlotur, thërriste Zyryfaja, “Mos na le babë“, si në kor vajtimi luteshin djemtë dhe vajzat, “Të lutemi gjyshmos ik! Duam të rritemi me ngrohtësinë e shpitit tënd“, dhimbshëm luteshin nipat dhe mbesat.
Magbeti, ky përbindësh i etur ma vrau gjumin e, shpirtinuk gjente qetësi; më ishte dalldisur në pezëm, mallishpërvëluar. Veç psherëtinte e rënkonte, si një zog i rënë ngafoleja në rrugëtime drithëruese e në kërkim të mikut, që pondahej nga ne përgjithmonë E papritura e së nesërmes, 26 gushti 2021, si vetëtima vrau shpirtin tim. Lumi i jetës sëmikut tim, Ahmetit, u zbraz në detin e pafund.Përmes portëssë ndriçimit kaloi në botën e përtejme. Atje, në parajsën sublime të merituar.
E mua, më mbetën kujtimet për orët më të mira qëkaluam së bashku.Miku im i çmuar, Ahmet, sa herë më takoje, të vinte zemra te sytë. Gëzimi yt i çiltërsh prehte një gëzimmiqësor e pa mashtri. Ajo ishte natyra e jote që Zoti ta kishtedhuruar nga shembelltyra e Tij. Ishe mbartës, përcues e përcjellës i një modestie, aq të jashtëzakonshme e thellësishtnjerëzore e po kaq admiruese. Ishe njohës i mirë i jetës që na rrethonte. Në takimet tona, me biseda të përzemërta, e braktisnim natën.
Bekuar dheu i tokës nanë që të ruan në gjirin e vet! Lavdinë dy botërat!
Maxhun SMAJLI
Kryeredaktor i “Gazeta e Alpeve“ në Gjermani
