Nga Ismet TAHIRAJ
LULON ENDE LULON
Zogjët trimërisht ikën
Fushës ikën nga malet
Me peshëretima bie qielli
Dhe lulet ndizën hashuresh
Ne betejen me lumin.
Kush e di zot
Çfarë gruaje ishte
Me zmalt te shkelqimit
Mbi kthetrat e saj
Prej minerali nikeli
Dhe përplotë
Rrugë ofshesh
Dhe përplotë
Gjallesa fantazmë
Qe dilnin ajrit
Si pilkat e shiut
Ne dheun fortune.
Veç një zot e di
Një zot qe krijoj
Shpellë te zezë
Ne brendinë bardhësisë se saj
Ku dilnin emitime lakuriq nate
Kitra ne degëza
Dhe puçrra rrugëve
Te varret e tretura.
Dhe poezi e saj
Kishte o ç’kishte
Ajerin e sëmuar
Dhe faculetën e verdh
Ku shkelte podium
Bënte gji gjirizeve
E delirum
I shoq’risë
Përtej saj atje për tej
Kishte këmishë te bardhë
Një zot e di zoti
Ç’demon kishte mbrenda
Dhe jashtë mollzë e gropuar.
Pastaj vinte e rrëkellyer
Si degë fiku
A rrip uji
I shetrur
Ne mbrendësin e zez’
Kafshëri e tërbuar
Dhe lulon ende lulon
Një zot e di
Kur bie n’ grope…
NE KATIN E DYTË
Në katin e dytë
Ndizën abazhuerët
Me rreze fildishi
Si sy kunadhjeje.
Ne skutat e shpirtit
Rrëkllehen rrëmujat
Si traste e ortekve
Te borës.
Unë I ish nxënës I kaçakve
Për ta ndezua fushës
Zjarrin
Ne uratën e malit
E timi te shkoi
Poshtë druve
Ne udhë t’lahurisë
Ne strehën e shkëmiinjëve
Ta shtroja shtrojen
Te përlahesha me
Agimin e kuerrembët.
Acarin qe aq fortë djeg
Dhe postaqi ugiqi
Te mi mbërthej kockat
Me çaj hajduti
Ti shkrij’ nofulllat
E shaptës se ajrit.
Një abazhur rri ndezur
Ne katin e epërme
Historisë mbi streset
Streset e dhimbjeve
Mijëvjeçarëve te Ilirisë
Rrëkëllyer ecën
Kaçakqe t’ia ruaj
Mapën
E gjall’nisë….
