Pak ka mbetur nga gjithçka.
Nga frika ime.
Nga neveria jote.
Nga britmat thuthuqe.
Nga trëndafili mbeti pak.
Ka mbetur pak dritë
mbledhur në kapelë.
Në sytë e kodoshit
mbeti pak butësi.
(shumë pak)
Pak ka mbetur nga ky pluhur që të mbulonte këpucët e bardha.
Kanë mbetur pak petka,
disa vello të prishura,
pak, pak, shumë pak.
Por ka mbetur pak nga gjithçka.
Nga ura e bombarduar,
nga dy fijet e barit,
nga paketa
– bosh – e cigareve,
ka mbetur edhe pak.
Ka mbetur pak nga gjithçka.
Ka mbetur pak prej mjekrës tënde në mjekrën e bijës sate.
Prej heshtjes sate të vrazhdë
mbeti pak,
pak në muret e mërzitur,
në gjethet memece të cilat ngrihen.
Ka mbetur pak nga gjithçka
në pjatën e porcelanit,
dragoi i thyer,
lulja e bardhë,
pak nga rrudhat në ballin tënd,
portreti.
Nëse mbetet pak nga gjithçka,
pse vallë nuk duhet të mbetet pak edhe prej meje?
Në trenin që shpie në veri,
në anije,
në njoftimet e gazetave,
pak nga unë në Londër,
pak nga unë diku?
Në bashkëtingëllore?
Në pus?
Mbetet pak duke u valëzuar
në grykëderdhjen e lumenjve
dhe peshqit nuk e shmangin,
pak: nuk vjen në libra.
Mbetet pak nga gjithçka.
Jo shumë: nga një rubinet
bie kjo pikël kotësie,
gjysmë kripë dhe gjysmë alkool,
kërcen kjo këmbë bretkose,
ky xham ore
thyer në një mijë shpresa,
kjo qafë mjellme,
kjo e fshehtë fëminore…
Ka mbetur pak nga gjithçka:
prej meje; teje; nga Abelardo.
Një fije floku në mëngën time,
ka mbetur pak nga gjithçka;
era në veshët e mi,
gromësira e pafisme,
ofshama e të brendshmeve rebele,
e tjetërsime të vogla:
lulekëmbora, hojëza,
kapsollë e revolverit …
aspirinë.
Ka mbetur pak nga gjithçka.
Dhe pak nga gjithçka mbetet.
Oh, hap shishkat e parfumit dhe mbyte erën e padurueshme të kujtesës!
Por, nga gjithçka e tmerrshme, ka mbetur pak,
dhe nën valët ritmike,
dhe nën retë dhe erërat
dhe nën ura dhe nën tunele
dhe nën flakë dhe nën sarkazëm
dhe nën mukozë dhe nën të vjella
dhe nën dënesën, burgun,
të harruarit dhe nën syze
dhe nën vdekjen në ngjyrë alle
dhe poshtë bibliotekave, bujtinave, kishave triumfuese
dhe nën veten tuaj dhe nën këmbët tuaja tashmë të ngurta
dhe nën menteshat e familjes dhe klasës,
gjithmonë ka pak nga gjithçka.
Ndonjëherë një sumbull. Ndonjëherë një mi./Carlos Drummond de Andrade
