Nga Agim BAJRAMI – poet nga Çamëria
E martē pasdite .Shi qē pikon
Dhe njē trumcak që drithēron pranē meje
Sot nuk mē ka marrē askush në telefon
Pērveç njē reje
Ajo ma nisi dhe këtë shi
Apo më saktē e krijoi vetēm pēr mua
Sikur ta dinte që tani
Vetēm muzikën e tij dua
E mērkurē nē mbrēmje ,Trafik i rënduar
Dhe njē orkestēr e ç’ akorduar borish
Sot kisha qejf diku pēr tē shkuar
Po u ktheva sērish
E humba rrrugēn
Apo mē saktē , ngatērrova adresën, ku do tē shkoja
Kêto ditë kam qené kaq shumē i turbullt
Dhe ndjej njē si tharje te goja
E enjte në darkē
I ndeza gjithē dritat nē dhomē dhe oborr
Nē pērpjekje të harroj kētê terr tē vrazhdtē
Qē më kundron si horr
Gjithmonē prej tij kam pasur frikē
(Terri dhe vdekja janē binjakē )
E di qē drejt tyre, njē ditē do të ik
Por hē, pēr hē po ç’lodhem pak…!
