Në qiej kristal, ku befas shtyhen retë
Mëngjesit ku bora gjithkund kish rënë
Një brengë u shtri gjerë e gjatë tek unë
Dhe s’ikën dot se shtigjet i ka zënë!
Më mashtroi dhe u fut nga një shteg
Po, sidomos natën, ajo s’më lë të fle,
Shëtit e shkujdesur nëpër parqe,
Dhe kënaqet që mua të qetë s’më lë!
Kur sapo lind dielli të më buzëqesh,
Ajo më mbështjell krejt me farmak,
S’e ndryshon aspak mendimin ,
Sikur të ik nga unë, veç, sadopak!
Unë asaj, asgjë të keqe s’i kam bërë,
S’di pse s’do të më shohë të lumtur,
Unë bëj ta zboj, ajo s’më bindet,
Që në fillim më duket lojë e humbur!
Që nesër do ta zhduk në ndonjë hon,
Pa kthyer kokën, pa kthim do ik,
T’i fsheh dhe udhët që të mos më gjej,
Dhe peng t’i mbetet ai çast tragjik!
Aq më lodhi, sa e lashë fare mënjanë,
Dhe u mora pastaj, krejt me gëzimin,
Për çudi, ajo, se nga u fsheh a u zhduk,
Ndoshta u zemërua, se pa rivalin!?
——————————————
Marr nga libri im “Prelude dashurie”
