Nga Hasan Selimi
MALLKOJ ZANËN
N`mrizet e nalta udhëtoja natën
S`dëgjoja gjumin e zogjve, as hapin tim
zogjtë ndërronin degë, pishë se pishë kërkonin
Kërkoja diçka, s`mbaj mend ditën, larg
Flakë n`sytë e mi si në vetëtimat e motit
Tundi fustanin e bardhë dritë prej qiellit.
Ngurrova ta prek, qeshi nga dhëmbët flakë
Prita bubullimat pas vetëtimës, s`ranë,
n`gjunjë pushova sa me marr pak frymë…
Avulli i flakës krehu flokët e mia, njoha zanën
Piskata, oj zanë ty të shitoftë bukuria
Në mua pse ke ndalë, m`digj
Të provoj dashuri zane.
Bukuria më ka ba të dekun n`mrize t`natës
Dritës tënde po i ban hije
prej gjuhës tënde po merr flakë pylli
digjen mrizet.
Zogjtë s`kanë ku këndojnë
qyqja tash thërret mjerim
Qesh zana me mallkimet e mia
ulet në gjunjë, pikëllohet, n`lot shkrinë gurin
flokun tim kreh me dorën e flakës
rrinë mbi kryetin tim, unë i dekun prej dritës saj.
Mëngjesi erdhi dritë paralele
n`fytyrën time dek prej dritës e flakës pa bubullimë
Zgjohem n`mallkim pa derë, pa dritare, n`çatinë qiell
në pyllin e pishave buzë malit që pjell zana
Në majën e bredhit var fustani i bardhë,
pisha kurorëzohet dritë nate.
Diellin thirra për mëngjes,
të pimë qumshtin e ëndrrës
T`bahem të ndritshëm në dritë e terr
Hanën ta mbajmë në xhep
Dhuratë për ditën e dasmes n`gjoks nusje
Një ditë të jemi të tre në dasmën e yjeve…
SHKODER, 31/10/2018
