Cikël poetik nga Isa Maloku

 

MUNGESAT

lulja rritet, nuk lulëzon

toka etet për shi

dikush sot mungon

iku në ushtri

 

banga mbet e zbrazur

mungon trim ‘i ri

ai që deshi shkollën

e ra për liri.

 

lulet e këputura

nga shkelësit e lirisë

mbinë mbi varre trimash

mbi varret e djalërisë!

 

Lulëkuqe dardane

Gjaku i trimërisë

Të këputura kësaj ane

Në troje të burrërisë.

 

SHKOLLA DHE KULLA

Para syve te mi

Njëqind herë policia

E mbylli shkollën

Me dry!

 

nuk e ndaluam mësimin

zbritëm, si kaçak nga mali

nderuam emrin që kishe

Shkolla “Ismail Qemali”

 

Nuk të deshën Ismail,

Për flamur të fajësuan

Me një emër bosh

Deshën, e të ndërruan.

 

Me tyta armësh

Na nxorën nga klasa

Me kërcënime jargësh

Të ulëtit si kafsha.

 

Me libra nën sqetull

Nuk ngelëm në rrugë

Pa frikë e të buzëqeshur

Mësuam në kullë.

 

GURI

frika nga guri

le te me hiqet nga syri,

ai gurë lashtësie

le të me hiqet nga mendja

ai kujtim dashurie

dhe kohen që s’do te vijë

as me paqe e as me stuhi.

ne ëndërr me shfaqesh

e flaktë, si kometë

ai ishte guri im

i shenjtë e i mallkuar

le te shkapërderdhët

si rrufe moti

për dashurinë e parë

që ma mori nga loti!

 

TESTAMENT PER VDEKJEN TIME

për agimin e lirisë së vërtetë

nen qiellin e plagosur

agimi zbardhi,

çrrënjosje nën altarë

dashuri e shenjtë

nen gjoksin time të përvëluar

i premtova te gjithë brezit tim

Buzëqeshni e flisni ç’të doni pranë varrit tim
Vetëm bangën zbrazur mos ma leni

Dardania do t vetëm lindje
Skllavëruesit e të parëve te mi

Varri nuk do ti pranoj

Na nxinë lulet e bardha

Ata bastard fshehën xixëllonjat pranverore

Vogëlushëve te gjeneratës sime ua hedhen helmin

Unë do te vdes muzgut te lirisë se shenjtëruar

Ajo mos te ju shqetësojë

Do te shkojë ta shërojë qiellin e plagosur

Ta lus errësirën të ma falë agimin e vërtetë

Dikur do te vdes për qiellin

për agimin

për dhembjen tendë Dardani.

 

TA NDERTOJMI UREN

ta ndërtojmë urën

se pran syve te mi

u be një lum i madh

sa here kaloje aty afër

një vaj me mbërthen

shume njerëz, vdiqën

nga një amanet e lanë për të.

 

PJETER BOGDANI

njeriu i mirë

qe sa shekuj u përmend

u varros e u zhvarros

se vdekuri ju grimcuan edhe kockat

nga barbarë e gjakatarë turq

nuk u harrua kurrë

u be i pa vdekshëm

bilbilat duke fluturuar

neper shekuj gjurmuan

e gjeten shpatën e tije magjike

nga dora e nga syri i zjarrtë

nuk do te harrojmë ne as pasardhësit.

 

11.12. 1994