Nga Artur SHEMAJ
1.- Gruri i përvuajtësisë
Një litar lirie mbaron
Ku litari tjetër zë e nis;
Dhe i bashkova,i lidha,
Sa për të arritur
Tek strumbullari i dashurisë…
Pastaj kalë i mundimit erdh
Të shijë grurin e përvuajtësisë…
2.-Kulpri
Kulpri i brishtë
Krahët kishte nderë,
Mpleksur në ferrishtë,
Përqafuar me një ferrë.
S`e prishte terezinë,
Panjat bëheshin xheloze,
Duke shijuar harmoninë
E jetesës simbioze.
Për të dy që bashkëjetojnë
Thonë çfarë i ka shtyrë,
Por ata seç harrojnë
Ligjet e nënës natyrë…
3.-Ata
Ata banojnë në të njënjtën lagje,
Në rrugën numër shtatë,
Në të njëjtin apartament
Flinin në të njëjtin shtrat.
Në kohëharrim të dy
Teksa bënin shoping në markat
U panë sy me sy,
Si të mos kishin fjetur në të njëjtin shtrat.
Gruaja kureshtare pyet:
A e njeh filan burrë?
Dhe tjetri shqyen sytë:
S`e kam parë kurrë…
Po ti filan grua e ke parë?
Ajo tundi flokët e heshtur
Si ujëvarë…
Më pyete tha për filan grua
Dhe nuk po të kuptoj çfarë thua…
Nostalgji
Nga froni i ëndrrave të mia
Më rrëzoi grifsha nostalgjia;
Kujtimet e fëmijërisë m`i mjeroi,
Plagët m`i mais,
Unë do t`i mbyll
Në një plagë të poezisë…
4.-Pulat e rahimit
Fëshfërin zabel i paprerë,
Me dushk akacie në gjelbërim,
Dhe mund ta pish kafenë
Nën tendën e zotit Rahim.
Falë këtij burri në fshat
Me një ndjesi qytetari,
koria shpëtoi nga sëpata
Nga duar vrastari.
Padron i bujtinës të shfaqet,
Serioz e hijerëndë,
Ndërsa dega e pemës falet
E belbëzon mbi tendë..
E ca pula në rrëzë të kodrinës
Me thonj gjethet ngrenë veri,
Krekoset këndezi me këngët
E krahët rreh me krenari…
Kur dëgjonë zërin e padronit
Me një sapllake në dorë,
Vërsulen në derë të sallonit
Qëmtojnë mirsrin hamullor..
Dhe përsëri në kodrinë
Qetësi pas potere,
Dhe vëren zoti Rahim
Kush e ka radhën për në tenxhere?…
Pulastrenët dridhen si purteka
Tek shohin thikën e zotit Rahim,
E dinë se nuk i zë dreka
E fshihen të gjejnë shpëtim.
Rahimi si sulltan
Që zgjedh një zogëz nga harem i vet,
Cilën prej tyre do bëjë kurban
Cila vallë do të jetë?
Dhe këngë e gjelit në mes u pre,
Lafsha i ra në gjysmë shtizë,
Krakarimat s`u ndjenë më,
Heshtja s`duron një mizë.
Veç shoqet pendëvarur shkojnë
Si vajtoca që s`mund të qajnë me zë,
Të heshtura, të trishtuara na kujtojnë
Jetën tonë që ngjan me të..
