(Tregim nga Adem GASHI)
Kishte vite që kishte vdekur shkrimtari norvegjez, Knut Hamsun, madje një vit para se të vija unë në këtë botë. Duke parë njëtrajtshmërinë e gjërave i ishte mbushur mendja se të gjithë njerëzit kishin vdekur. E kishte me të dëgjuar se vetëm njëri nga soji i shkrimtarëve ishte në gjendjen as…as… , dhe mori rrugë ta takonte. I hipi autobusit të linjës A3 të kryeqytetit të një vendi që i thoshin Kosovë dhe mësyu destinacionin.
E gjeti Lutfi Lepajën në luginat midis Kodrës së Trimave dhe kodrave pa emër me tufën e dhive që s’e di në mund të quhej tufë. Sa bëheshin pesë, me ndonjë kec, ditën tjetër gdhiheshin katra e pak më vonë tri.
Çudi, edhe Luta, po si ai, mendonte se kishte vdekur qëkur. Ndoshta nga pandjeshmëria për gjithçka, me përjashtim të dhive.
Shkrimtari-bari, shqiptar me letra, hollë e hollë edhe nuk e kishte as dertin, as dashurinë për dhitë, po për ditët e tyre të mërzitshme. I qe mbushur mendja se për jetë të jetëve kështu do të ishte. Dhe kështu s’mund të jetë askund tjetër përveçse në botën e amshuar.
Ai as e përfilli Hamsunin nobelist, po zuri ta tjerrë rrëfimin e tij pa fill e pa fund për dhitë që, pavarësisht në ishin tri a bëheshin pesë, asnjëherë nuk i shihje bashkë.
U kujtua ta flijonte një kec për mbarësi ditësh të dhive dhe do ta bënte po të mos i shfaqej fjala e padurueshme, GJAK, e vetëkuptuar në aktin e therorisë.
