I
Je fjalë e ruajtur nga dheu
që hyn nëpër gjak
e del nëpër diell
je krahëror i shpuar nga plumbat
krua i gjetur në palcën e shkëmbit
të nxirë nga gjuajtjet nëpër kohë
Kosovë lahutë e djegur këngësh
E thirrjesh ndër revolucione.
II
je emër i paksuar në luftë
për të mbetur e bukur
për gjuhën që s’deshi të këputet
nga rrenjët e legjendës së vjetër
je stuhi e vringëllimave të shpatave
tokë e bleruar ndër ëndrra
tokë e rritur në gjinj
nëpër vite e shekuj
Kosovë pushkë e gjatë e zbrazur
nga rruga e nga pylli
III
E gurë të thyer mbi gurë
e mur —
shpend i vrarë në bebëza
e gurë të ngrënë mbi rrashtë
e duar —
durim i gjakut në emër
e rrashtë e shpuar mbi gurë
e flamur —
lum i zi lum i kuq në zemër.
IV
je ylli im dhe vdekja ime
kë zërin e ninullave
ninullave të kënduara kryengritjeve
je gjuha ime dhe ashti im
ke formën e sofrës —
sofrës së dasmave të kuqe
je e tashmja dhe e ardhshmja ime
ke syrin prej lulediellit —
lulediellit të skuqur nga flaka e pushkës
të rritur nga gjaku e djersa.
V
djepi yt më ka rritur
djepi yt më ka plakur
Rrugët tymojnë
në prehrin tënd jemi gjetur
në prehrin tënd kemi mbetur
Këngët jehojnë
Kosovë tokë e paepur.
VI
pas teje
shekujt gurë të shpuar breg rrugëve
ëndërrojnë
pas teje
dejtë e tharë rreth zemrave
lotojnë
pas teje
kullat e verbuara ditëve të përflakura
recitojnë
pas teje
tokë e qiell muze eshtrash e dritash
gjakojn
pas teje
pas teje
fjalët e mia të ngurëzuara në shkëmb
të kërkojnë.
VII
të kërkoj ndër libra
të gjej në gjuhë —
rrethatore e ngrirë e brezit
të kërkoj nëpër dete
të gjej në shkëmb —
fanar i dritës dhe i gjakut
të kërkoj ndër varre
të gjej në tufat e kallinjve
si mustaqet e rritura të nipave –
Kosovë lavër e skuqur e ballit tim.
VIII
të dua për farën
që tufoi edhe ndër varre
edhe mes gishtërinjve
edhe ndër sy
të dua për farën
që s’e kalbi as gjaku
që s’e mërdhiri acari
që s’e shterri as thatësira
të dua për duart
që libra shkruajnë
për ikjet e kthimet tua
nëpër fërfëllaza e të reshura
të dua për kullat triherë të kallura
të ndërtura sërish nëpër krisma
të dua për emrin që shkrove
me maje të briskit nëpër lisa
për shqiponjat që i qendise
shamiave të djemve të vetëm
për ndjekjet rrahjet vdekjet
Mehmet Dinës
për yrishet e tij sukave
për pushkën e tij pa rrip
për fishekët e tij nëpër xhepa
të dua për damarët e dritës
në duart e Din Mehmetit.
IX
e kullat e djegura të mbikullave
lomsha flake në qiell
e pushkët e heshtura nga pushkët
për një emër
për një djep për një qiell —
recital i gjuhës
kosovë krismë e gjatë.
X
qëndroj para teje me një pushkë
e me një laps —
porosia jote më kallë
fryma jote më jep zemër jetë më jep
qëndroj para teje me një drapër
me një çekan —
syri yt dashuri e zjarrtë.
XI
të dua për duart e qara duke lidhur
shekujt sukave të zgjuara
për duart mbi tanksa të Hitherit
e Musolinit
për pishtarët e lirisë
të dua për këngët e babait
mbrëmjeve pa dritë
për fishekët e tij nëpër xhepa
për lutjet e nënave vetëtimave
për pranverat që nxjerre nga gjoksi
për yjet diejt tokës së plleshme
të dua për duar që ngrejnë ura
që lidhin në mesveti popujt
për ato që ndërtojnë shkolla në fshat
Kosovë shqipanjë vallëtare shkëmbinjsh
dhe fushash të bleruara
të dua për një kështjellë eshtrash
për një shpatë
për një emër
për gjithçka që shihet e preket
për gjithçka në ëndërr e zhgandërr
të dua kur qeshi kur qaj
kur ngritem kur zbres
kur eçtohem kur kam uri
kur dashuroj kur çmendem
Kosovë zog i Diellit…
