Një tufalak poetik ng alibri “Afrika” i Tomislav Marijan Bilosniç, tër përkthyera nga Kujtim Q. Agalliu.
Afrikani brenda një pikë vese
Afrikani e pret diellin brenda një pikë vese,
vesa është zemra e tij
që, ashtu si lotët e një fëmije, varet
mbi një rrjetë merimange.
Në një kasolle të lënë pas dore,
pa eshtra stërgjyshore,
brenda pikës
enden shpirtrat,
që vështrojnë jashtë për kohë më të mirë,
për një yll
që noton në qarkullimin e gjakut,
për një pikë gjaku,
për xeherorin e plumbit.
Brenda pikës së vesës rri një afrikan,
sytë e tij
janë shkëlqim i fëmijërisë mbretërore,
vetë koha.
Një afrikan brenda vesës,
është i pavarur nga luani
i pavarur nga egërsirat,
vesa është pluhur argjendi,
xixëllonja e fundit.
Kur ngurtësohen lotët
Gurin unë mund ta deshifroj si një libër
dhe tokën
dhe ajrin
dhe rërën, edhe
kaligrafinë e yjeve.
Unë shikoj të vdekurin e zhdukur,
pyllin e virgjër,
të grumbulluar në kore,
në një dorëshkrim të gdhendur,
të skalitur në gur.
Lotët e ngurtësuar,
fjalët,
të gjitha lidhen me gravitetin,
ata besojnë
se ai është Zoti i tyre.
Thellë brenda qymyrit rri një gjarpër
Thellë brenda qymyrit rri një gjarpër,
qymyri është pasqyra
e vetmisë.
Gjarpërinjtë zvarriten mbi qymyr,
në kupën qiellore,
duke u ngërthyer me gjallëri me të.
Qymyri është i padukshëm,
i zi,
i përpunuar
dhe ka të kaltrën e së folurës – blu.
Qymyri ringjall
dy herë të njëjtin gjarpër,
brenda zjarrit,
qymyri është shtëpia e gjarpërinjve,
një kozmos katran i zi,
i pafund,
frikë
e kotë.
Lutja e një afrikani
O Zot, sa herë që bie në gjumë
shkoj në oborrin tënd,
një dhomë vdekjeje në tokë.
O Zoti im i zi, në shpella
kjo jetë e hallakatur është
gdhendur në shkëmb,
nofullat e çapëlyer e një leopardi
me koka njerëzore
midis putrave.
O Zot, Zoti im, para se të sprovoni (provoni)
dhe një zog për sakrificën e shpirtrave,
lëri ata që kanë filluar
jetën e tyre në tokë, ta përmbushin atë.
O Zoti im, më merr frymën,
më duaj meqenëse po ëndërroj
mjerimin e afrikanit,
sepse ai i beson ëndrrat.
