Nga Visar Emerllahu
Pjatën e fshiu me kafshatën e fundit
Uria i kishte mbështjellë cipën e trurit
E mbante ngrohtë në gjirin e pangopësisë.
Valixhet po zvarriteshin në tokën e baltosur
Kryengritnin për të refuzuar harrimin
Dhimbjet palosi me kujdes, e shpirti lakuriq
ngrinte nga të ftohtit e zemrës.
Pak fjalë i jargaviteshin buzëve
Flokët i zgjateshin si litar ku kish lidhur ëndrrat
Mëria si një uragan i shkundte duke i përplasur
në fytyrën time.
Lamtumira për mirësjellje sish gjë veç ledhatim
fëmijëror, që ikjes i shpejtonte hovin.
Ajo, ish e tëra ëndrra ime, qenia saj labirinthi
ku doja të përhumbesha përjetësisht.
Iku, ndërsa unë s’po kuptoja se ikja qenka çmimi
i dhimbjes që nuk e bleva kurrë!
