Lapsi në dorën e Zotit.
Shënjtorja që me dashuri pushtoj qiejt.
Nga AZGAN HAKLAJ – President i Unionit Artistik tëKombit Shqiptar, Tiranë.
Më 16-të tetor 1979, kur bota u lajmërua, jo pa sensacion, se njëmisionare në Kalkutë do të merrte çmimin Nobel që u konkretizua me 10 dhjetor të atij viti, biografë e gazetarë u turrën të rrëmonin në biografinë e kësaj gruaje të brishtë e tëçuditshme.
Fjalëpak, por e saktë dhe e vendosur në atë që thoshte, ajo iupërgjigj medias botërore:
“Nga gjaku dhe prejardhja jam shqiptare.
Kam shtetësi indiane.
Jam murgeshë katolike.
Nga prirja i përkas gjithë botës…
“Me zemër i përkas plotësisht zemrës së Jezusit”.
Ishte Nënë Tereza, që si rrufe në qiell shendriti mbi errësirën qëasokohe kishte kapluar Shqipërinë, vendin e izoluar e të harruartë shqiponjave.
Dhe ja, kjo grua e vogël na e rikthen edhe njëherë si komb atëemër të madh që patëm latuar në shekuj me perandorëtDioklician, Kostandin, Justinian apo me Skënderbeun.
“Një grua vertet e vogël me trup, por që “s’ka asgjë të vogël nëqenien e saj”, do ta përshkruante Indira Gandi.
Nga madhështia e dashuria e saj, ajo do t’i jepte gjithë globit ngaKalkuta në Irlandë, nga Venezuela në SHBA, por dhe vendittonë do t’i dhuronte më shumë nga të gjithë:
Qenien e gjakut që i rridhte në damarë, atë shqiptar.
Ne ishim kombi i braktisur nga njerëzia, liria dhe nga Zoti.
Ishim kombi i dënuar të përjetonim copëtimin e robnimin kushprej sistemeve ekstratotalitare e kush prej dhunës shovene.
Dhe ja, një fat në buzëvarur, një qiri shkëlqimtar që ndriçontefundin e tunelit të destinit fatal shqiptar:
Nënë Tereza, me dy fjalë për origjinën e saj arbënore e me njëfoto të vitit 1925, kur s’i kishte mbushur të pesëmbëdhjetat, veshur me rrobën tradicionale kombëtare shqiptare, po i thoshtebotës se shqiptarët jo vetëm ekzistojnë, por janë në vëmendjen e vetë Zotit.
Një befasi e mrekullueshme që bëri papët, mbretërit, presidentëte fuqishëm të globit të kujtoheshin një çast, se aty buzëAdriatikut, rrethuar me tela e të izoluar prej perëndimit, që prejlashtësisë jetojnë shqiptarët e Nënë Terezës e të GjergjKastriotit.
Prej asaj kohe kanë kaluar dekada e kombi ynë ka galopuar drejtsë mirës e fatit më shumë se çdo komb në fundshekullin që lamëpas e në këtë që po jetojmë.
Askush, pavarësisht besimit të tij, apo të saj nuk mund tamohohojë se pa zë e me modesti, pa zhurmë, por me shumëpërkushtim e dashuri ne kishim me vete si melhem e hajmali, sibekim e afrim te Zoti, dorën dhe mendjen e Nënë Terezës.
Se vetë Nënë Tereza ishte një laps në dorën e Zotit, me të cilënduket se Perëndia nënshkroi për të na e ndërruar fatin e larguar, për të na i zbuar më në fund ndëshkimet dhe mallkimetshekullore.
Edhe sot kur ne shkojmë në Bruksel apo Washington për tëkonsultuar obligimet tona integruese më shumë se gjithçka ajoqë na lidh me perëndimin, me Zotin e qytetërimin është natyrishtedhe vegimi e emri i madh i Nënë Terezës.
Kjo grua gjeni, jo vetëm e besimit, e bamirësisë është dheesenca e një filozofie të re e cila u kyç jo pa rëndësi e pa efekt nëepokën e globalizmit.
Kur paraja po synonte të konkurronte vetë Zotin Nënë Terezakëshillonte të pasurit të mos gëzoheshin dhe aq kur në botëmiliona njerëz vuajnë urinë, sëmundjen, luftën.
Ajo i kërkoi botës humane jo lëmoshë e mëshirë, por besim e afrim te Zoti, mirësjellje e dashuri njerëzore.
“Më mirë të bëni gabime me mirësjellje sesa mrekulli me vrazhdësi.”
Kjo thënie biblike e Nënë Terezës është kthyer në sloganin e tëgjithë shpirtërave njerëzorë që besojnë te Krijuesi iplotëfuqishëm e gjithë pushtetshëm.
Gjenia e Nënë Terezës, mrekullia e saj, nuk qëndron vetëm nëshërbimet e saj e të Urdhrit të vet shpërndarë në të gjithë botën, në të mirë të të sëmurëve, të të varfërve e të uriturve.
Është shumë më gjeniale dhe hyjnore.
Ajo i argumentoi njerëzimit se vuajtja për dashuri dhe uria për tëështë më e rëndë se uria për bukë.
“Po të kishte të uritur në Hënë unë do të shkoja dhe atje…” thoshte Nëna e botës, balsami i lehtësimit të vuajtjeve tënjerëzimit.
Kështu e përshkruan përkushtimin një ftesë për këdo dhekurdoherë drejt një qëllimi të mirë, human e fisnik’ sepse fisnikeishte vetë Nënë Tereza, gjaku e geni i saj shqiptar.
Në çdo përvjetor të ditëlindjes, të nderimit me Çmimin Nobel, tëlumturimit e shenjtërimit, bota feston dhe e kujton këtë engjëll tëbrishtë që e lindi dhe e rriti nëna e toka shqiptare për t’ua falurqiejve nga ku ajo të mund të vijojë përjetësisht misionin e sajhyjnor.
Ajo qëndron lart mbi ne, e mbështjellë me rrobën ngjyrë qielli e të reve të bardha, duke na vëzhguar e duke u lutur për ne.
Duke u lutur për të gjithë pa na ndarë as në fe, as në ide.
Ajo vazhdimisht u lut për Kombin Shqiptar.
Ju lut Bill Klintonit për Dardaninë Antike”Kosovën”;
“Bëni diçka për Kombin tim” i tha Ajo Presidentit të SHBA-së.
Edhe në ditët e fundit të jetës së saj në vitin e mbrapshtë 1997-të u lut për Shqipërinë.
Le ti dëgjojmë këto lutje engjëllore se aty mëshirohet dhe shqip, se shqiptare qëlloi jo rastësisht të ishte aty ky engjëll unik qëZoti ia dhuroi njerëzimit…!
O Zot me jep fuqi të jap paqen .
Të jap dashuri atje ku ka urrejtje.
Të sjell frymën e pajtimit atje ku ka gabime.
Të sjellë harmonine atje ku ka mosmarveshje.
Të sjell te vertetën atje ku ka gabime.
Të sjell besimin atje ku ka dyshime.
Te sjell shpresë atje ku ka deshpërim.
Të sjell dritë atje ku ka terr.
Të sjell gezim atje ku ka dhimbje e deshpërim.
