Fshihem pas fleteve te bardha
Te mbushura me shkrime shpesh edhe lot
Ndjenja te fshehura ne sy
Te pashprehura deri me sot.
Mbushem me kujtime
Sa dhe harroj te marre fryme
Me vrasin keto mendime
E shpesh ne dhembje shfryj.
Ndonjehere me lind pyetja
-Pse valle gjerat shkuan keshtu?
Por nuk marr pergjigje
E ky peng me mundon pafund.
Shpesh me duket sikur
miq ne kete bote nuk kam
Vetmia me kaplon e dhimbja
me ngjan me nje oqean.
Sa komplekse kjo jete
Te tjere si veten s´po shoh
Mbyll syte e marr fryme thelle
Jeta me thote: – JETO:
E me kujtohet te shkruaj
Ne ato flete te bardha e boshe
E ashtu fshihem pas tyre
Autore pa emer, pak trimeroshe .
./.
-Per Limit.al, nga Gjermania, Shkurt 2020-
