sa herë jam në një botë
më flasin për atë tjetrën
të përtejmen
përtej perdes së ëndrrave dhe gjumit
ku gardiania me të zeza na e pret kostumin
nganjëherë më duket sikur s’jam tjetër
veçse një udhëtar
herë këmbësor herë kalorës
që shkel shtigjeve të njohura
e dhiareve të pashkelura
në fundin e pafundmë
s’e di as vetë ku jam e ku mund të jem
me mandatin e dënimit suprem:
me dashtë e m’u dashtë,
e disa gjëra të tjera të imëta
që nganjëherë dinë të bëhen të mëdha
përherë kalimtar në të përtejmen
përmes një pragu
__________________________________
(13. I. 2017)
