Oqeanet e groposura si ai që mendohet se strehohet nën sipërfaqen e akullt të planetit Pluton mund të jenë tepër të zakonshme në kozmos.
Një shtresë izoluese me gaz sigurisht që ruan ujin e lëngët të Plutonit nga ngrirja, raporton një studim i ri. Diçka e ngjashme mund të ndodhë nën sipërfaqet e botëve të ngrira në sistemet e tjera diellore, gjithashtu, thanë anëtarët e ekipit të studimit.
Kjo mund të nënkuptojë se ka më shumë oqeane në univers sesa është menduar më parë, duke e bërë ekzistencën e jetës jashtëtokësore më bindëse, tha në një deklaratë autori kryesor Shunichi Kamata. Teza për një oqean nënujor mbi Pluton është forcuar nga vendndodhja e Sputnik Planitia, një rrafsh me ajër të azotit prej 1000 kilometra që formon lobin e majtë të “zemrës” famëkeqe të planetit të Plutonit.
Shkencëtarët mendojnë se Plutoni mbështetej në këtë orientim për shkak të masës shtesë të koncentruar në dhe afër sipërfaqes në rajonin Sputnik Planitia. Studimi i ri ofron një shpjegim të mundshëm. Kamata dhe kolegët e tij pohuan se një shtresë izoluese e “hidrateve të gazit”, të ngurta të akullit të përbëra nga gazra të bllokuara brenda “kafazeve” të ujit molekular, nën pluhurin e akullit të Plutonit mund të jenë përgjegjëse.
Në simulimet e drejtuar pa hidratet e gazit, oqeani i Plutonit ngriu qindra miliona vjet më parë. Hidratet e gazit gjithashtu veprojnë si një izolant në drejtimin tjetër, duke ndihmuar që sipërfaqja e Plutonit të mbrohet e ftohtë për të mbështetur ndryshimet e vërejtura në trashësinë e akullit, thanë hulumtuesit. Është e paqartë se çfarë mund të jetë gazi brenda kafazeve të ujit, nëse ekziston një shtresë e tillë.
Por ekipi i studimit mendon se metani është një kandidat i mirë, pjesërisht për shkak se atmosfera e imët e Plutonit ka mungesë të madhe të materialit.
