ZHGËNJIMI – Nga Zeqir Lushaj

Patëm dashur dikur një Gjithçka,

Asaj i dhamë besën fisnikërisht,

Koha iku e Ajo kish gabuar,

Pastërtia jonë zhgenjeu marrëzisht!

Divorci erdhi ngadalë, pa u ndie,

Me Atë që thoshim, do të rronte sa Bota,

Ashtu, si një gështenjë zgurliqe, e vjetër,

U këput përsë-kthjellti u ba copa-copa.

Kështu, Gjithçkaja, përfundoi në Hiçgjë.

Ne, (Ti as Unë), nuk i patëm faj asnjë pikë,

Paska qenë besa, e lidhur “për shkume”,

Zhgënjimi, si hije do na ndjekë përditë.

./.

Tiranë, qershor, 1991