Lamtumirë (Dëshmorit, Muharrem Smail Vuthaj)

Unë e kisha të ndaluar

të punoja zyrtar shtet

gjysmë shekulli,

bashkë me familjet e tjera,

se i takonim familjes

se të burgosurve politikë-shqiptarë.

Çdo ditë dëgjoja përralla

të ish zyrtarëve, zë bretkocash

fjalë boshe, të pakuptimta

për t’i ikur vetingut

për ditët e tyre të” lavdisë”

që i mbanin në ballë

simbolet e çetnikëve të Serbisë.

Disa për bukën e gojës

të tjerët u kishte marrë koka erë

familjet atdhetare lëqiteshin nga bashkëfshatarët-medet

Muharremi sypishë

natën mbante mbledhje

për Atdheun e robëruar

në mëngjes veglat e armikut e spiunonin

ai s’mërzitej fare, palla s’i hante.

Një ditë lë punën

do t’i thotë, këtu me ke, Atdhe.

në malet e vendlindjes në Vrellë

duke luftuar me lindjen dhe vdekjen

shkruan letrën e bardhë.

me gjakun e trupit të vet.

Duke ua lënë amanet:

“Mos më lini këtu vetëm o burra .

se nuk do t’u them kurrë Lamtumirë”

me tytën time, grykëhollë

do të jehojë kushtrimi për Atdhe

spiunët do t’ia fali historisë

ajo lë t’i falë apo t’i vret … tani keni kujdes ju të gjallët

mos ma harroni emrin mua sa të tjerëve-dëshmorë,

as përvjetorët e rilindjes sonë,

ne jemi më të gjallë ndër të gjallët.

Dyzet vite kam parë tmerre

tulla të shpuara me plumba

fytyra të përlotura, të trishta

fletore të zhubrosura

kolegë të shkollës prapa grilave

duke i ndërruar uniformat

me rrobat e të burgosurve

kam ndalë zogjtë mos

t’ua prishnin qetësinë të tjerëve

as bukurinë e durimit

kam parë, çfarë kam parë

qindra të burgosur

kam hjek nga litari-tani janë gjallë.

Tani nuk dua të qaj.

askush të m’i shoh lotët

dua ta ndal këtu rrëfimin

për kolegët e mi me fytyra të përgjakura dikur,

tërë jetën me nder i shërbeva Atdheut.

Tani kolegët e mi.

nuk “kanë ” para

të ma dhurojnë një buqetë lule

jo, jo, jo! Të ma kujtojnë ëndrrën time për lirinë

Tani as heshtja ime mos të ju vras

unë veç me Atdheun

çdo ditë do të flas!