Ballina Kulturë Po e matin tokën…

Po e matin tokën…

Tufalakim poetik nga Ismet Tahiraj – Kosovë

 

PO E MATIN TOKËN…

Si gjithkund në Kosovë po e matin tokën,

nuk cenohet guri pretej tepricës e vogëla

nuk është as gjë-hiç bash as gjë

Sa një trup i mizës, në sy te gjithëve,

pa hiri ndoshta bëhët sehiri

E kur do të matet trualli i varrit tim,

ta njohë këtë biçim.

Si në kadastër komunale ku të mbjellë pezmin

ku ta ujisë i pa hise dalur kukuvriq

Po matet toka ishte e matur më saktë

kur ne shtoheshim në bashkëjetës

Si tuma bubrrecash e dukshim si pare e kuqe,

dikush ngjitej malit, dikush hynte ëmbëltorëve qytetit

Të gjithë të njejtë, barazi as kush, zagar e lepurush.

Qelepir na dilte dita, tokat po matën, si gjithkund në Kosovë,

hapësiira po zvogëlohet, trumcakët po shtohën

Udhë më shumë udhë-sa krejt ecjet e botës, lëmsh i kuotës

Një i krekosur ofshan e thotë

-unë matjet t’i pëshurrë vet këtu në mezhde jam guri.

Po matësi digjital lidhet më satelit, e jo me sepatë,

s’çanë kokën nuk i shurdhohen veshtë

Si kardiologjia i rradhitë vijat dhe zhurmat pshurrën nga hiçët.

Po për shtëpinë time ku është parcela,

numëri saj retë i pështjellinë, e penjtë.

Kemi prova të moçme Dhe guri i mezhdës rrenë,

s’matët toka natën po dielli po nxenë në defter

numëri lakohet Gjithçka te vona terr vjen…

 

S’LIHET KONAKU

-Ne veri te Mitrovicës

Si duket ura e veriut po kërkon erë dheu,

kokë njerzish, frymë e tymë

Sërish hapat trokasin rrugëve në asfalt mbi dritare

Si duket s’lihet konaku, oborri, kështjellë bëhet shpirti,

pa kur fare zori

Erë dheu si pas orëve të fat thënave,

do gufojë parmakëve te dritarëve, koridorëve

Se assesi e jona s’bët kurrë e huaja, sarkazme,

tenxhere tjetër servirët frymë, tym,

dikuj do i hapë sytë, dikën do ta qorrojë te vona.

 

Se frusturimet s’falen, s’mashtrohet sa kërthia vë kot thërrasin

Të mykyrat te mjerat mendje Se shqip lind foshnja,

shqip ecën kërthia

Ne u deshtë erë dheu jemi ne gati e gjithë Shqipëria…

 

NË PËRRUA TE KEQ

Në përrua të keq as gjë më shumë se risi,

as gjë më pak se llafe

Një izbë shtëpi, kërsheri, për seri,

për sy, midis gjetheve te malit samar i kalit

Fati sjell broçkulla aty shkarkohet djali

e i moshuari nga epshi e sperma,

mes gjetheve mes degëve të përdala.

Përroi i keq është tepër i art fokëkuqe,

syzeza, pikë dardha nën dardha,

ah dil o shpirt, po kofshe te bardha

Currilat e përrnjëve cucërrohën,

ninulla shtrati, badivokja te kasapi –

mëshoj djal deri të lëshon takati

Dielli bie në kokë e s’njehë orë,

hija se njehë sahatin

Si ne samar kali mes fletësh përralltari

dhe në humbësh kokën, dije te ka shituar djalli, por se mbari

Ec e gjej currilat kur thahët nga boa damari…