Nga Besart R. Tafaj – Tiranë
…Njoftuen se filanit i kish dek’ bima e zemres . M’u këput shpirti kur mora vesh ket’ lajm t’hidhun e t’trishtë . E përtej dhimbjes i vetmi ngushëllim në ato momente ish’ se : këto janë punët e të Madhit Zot dhe se Atij s’i përzihet kush në punë të Tija . Sepse dihet , Zoti na ka falë e vet Ai do na marrin nji ditë , kur të jetë shkrue prej Tij. Në njoftim u tha se varrimi i t’dekunit do të bahet filan ditë , në filan orë . Erdhën e u mblodhën njerëz gati-gati prej t’tana anëve në varrim atë ditë. Për mue âsht e para dekë n’të cilen marr pjesë. Nuk më kish ra ma përpara të jem i pranishëm në të tilla raste . Po afrohej ora fikse kur mejti ( i dekuni ) duhej të nxirrej në oborr që njerëzit të kalonin përtskéj tij e t’i jepnin lamtumirën e fundit. Kur duel mejti n’oborr , njerëzit u vnuen në radhë për ta nderue e për t’i dhanë hallallin simas zakonit dhe nderimit që i bahet të dekunit . Kur une kalova përtskéjt mejtit dhe e pashë të dekunin , m’u dokt sikur aty pashë tan njerëzit e mi të afërt e të lergt , t’tan që i njoh . Mbi t’tana mue mu kujtue vetja se nji ditë edhe unë do jem i dekun e njerëzit kanë me m’kalue përtskèjt për me m’dhanë lamtumirën e fundit. Në ato momente ndjeva sikur gjysma e zemrës m’u shkëput e m’ra në tokë . Aq rand u ndjeva , edhe psikologjikisht , por edhe shpirtnisht . Kur pashë të dekunin mendimet m’erdhën t’paftueme dhe m’pushtuen shpirtin. Kur pashë të dekunin unë mora mësimin ma të madh që kam mujt me marrë deri më sot : – Mësova se jeta ndonëse prej çastit në çast mundet me të pre në besë dhe me ta nda përgjysmë rrugëtimin e saj, ajo prapë se prapë është e çmuar dhe se duhet vlerësue në maksimum çdo minutë , çdo orë , çdo ditë , çdo javë , çdo muaj e çdo vit i jetuem prej saj . Mësova se duhet dashtë pa masë njerëzit që m’rrethojnë , t’a ndjej praninë e tyre dhe ta çmoj fort çdo çast të jetuem me ta pasi do të ndodhë që një ditë mund të mos i kem , por edhe mund të mos më kenë. Kësaj nuk i dihet kurrë me siguri . Kur pashë të dekunin mora nji mësim të madh për të mos e harrue kurrë deri ditën kur t’des ….. !!!!
