Nga Nikollë Loka
Koha valë
mbrrin në breg,
prek në gur
e rrëshqet,
prek në rërë
e të djeg.
Koha valë,
me pengesa,
vetëharbim,
udhë e gjatë me kthesa,
deri në amshim.
E pakapshme në qiell,
e pandjeshme në shpirt,
ofshamë që del
nga kujtesa,
e kthen si murmërimë.
