Poemë nga Agim DOÇI
Ej, shqiptarë ju thafshin kraht’
Ju shkoj jeta, kot së koti.
Ju që s’vleni as sa gratë
Kush s’ju don, veç ju dashtë Zoti!…
E shkutë jetën veç me pshtyma
Tre herë n’ditë kërkoni sherr.
“Bijt e shqipes” rritë me kryma
farën tuej Dreqi s’e merr!…
Shkuan shekuj e shkuan mote
endé sot nuk din nga shkon.
Fatkeqsitë e kësaj Bote
Në Shqypni veç i takon.
Rrugë pa rrugë në Shqipëri
Benza, kurva, vijnë e shkojnë
Veç hajduta në Qeveri
pensionista që mallkojnë…
veteranë me prostat truri
lekët bukës i blejn gazetë(!)
era shurrë vjen pas çdo muri
Era mut posht e përpjetë.
Kisha, tyrbe e xhami
Priftër, dhjako e hoxhallarë
Mut me lule Shqipëri!
Mut mbi mut kombi shqiptarë!
Ngrihen çmimet,
ulen brekët!
Lart, më lart se Mali i Dajtit
Nuk t’u sosën kurr fishekët!
qytetarët’ nën hyqëm t’fshatit(!)
vend ku vritet Deputeti
sikur t’ishte qen rrugaç…
Vrasësi merr Medalje Shteti(!)
Sa hap gojën të thonë: – plaç!
Vend që s’ka Ligje dhe Norma
(nga Athina erdh’ Kushtetuta)…
Vit për vit shpikin reforma(!)
“Dje m’a fute,…sot t’a futa!…”
Futja kot, me bazë hakmarrjen!
Bini Toskë e bini Gegë!
karakurvë ke gazetaren
Bandë me rrogë në çdo gazetë…
Vend ku vidhet historija
Origjina e kombit tim!
Vend ku ngrihet qeverija
Të rrëzojë…Shqipërinë(?)
Ndër ministra, shtat janë grekër
gjysh stërgjysh e baballarë
Bajnë orgji e hanë si mbretër
Ku një komb rron si lypsarë(!)…
Ku pëllcet kërrcet dyfeku
Shkollat plot me… heroinë
Ku hedh valle sërbi e greku
Që “mendojnë” për Shqipërinë(!)…
Vend ku çezma e pallatit
Nuk nxjerr ujë por lang fekalesh…
Vend ku vjen hajduti i fshatit
Dhe blegrin me jehon malesh.
Vend ku vjen Cjapi me Zile
Dhe mbush rrugët me kakërdhi
Vend ku shitet krimi me kile
Ku nuk thuret një poezi…
Ku gjëmojnë kangët jevgjite
Herë me dajre herë me buzuq
“Moj rrospi sa shpejt m’u rrite!
Pse m’i lyve thonjt e kuq?…”
Pse je veshun zhele – zhele?
Dhe dyshoj s’do bahesh kurrë!
Prap me gisht në gojë ti ngele,
“Ballëlarta me Flamurë?”
Ja kaluan 100 vite
Kur në Vlonë ngritën Flamurin
Sot ku je, dhe ku arrite!?
Là më là po ngre ushkurin…
Shtrirë përmbys lëngon mbi glob
Gjakun po t’a thith “shushunja”.
Ke marrë vrapin me galop
Kërmë që qelbesh nëpër plumba…
Vend ku gjen baltë e batak drogë, alkool,
Euro, dollarë,…
vend që vritesh veç për Gjak!
Shurragjaksit tanë shqyptarë!
Dil e shit dëshmorët e Kombit!
Dil, moho Martirët e tu.
Sot të thonë “putana” e Globit
Dhe “lavire” gjithashtu…
Ku asht shpirti i Naimit?
Ku asht fryma e At Fishtës?
Ku janë trimat e çlirimit?
Ku janë mendt e F.Konicës?
Janë tek plagët e Kosovës!
Janë tek varret në Çamëri!
Janë tek Fushë e Domosdovës!
Hot e Grudë, Plavë e Guci!
Janë tek britmat e Gjo Lulit!
Huta e gjatë e Boletinit!
Salari dhe djemt e Sulit
Janë tek gjoksi i Azem Trimit.
Njeqind vite shkunë sa ora.
Kujt t’i them: – Të qofsha falë?
Ku janë djemt që kishte Vlora?
Shqipëri moj rrënjëdalë!?..
Zemra ime nis merr vrapin
Don me puth në gjunj Flamurin.
Hajnat rrugën nuk m’a hapin
Hajnat fort shtërngojn ushkurin…
Ia hyp Atit të Inatit
Kaloj male si i marrë
Veç të shkoj tek Guri i Cakut
T’a puth Flamurin Shqiptarë!
Bubazhelë dhe buburreca
Jargë e qurra atdhetare
Para Flamurit seç ngeca
S’pashë anji fytyrë shqyptare!
Hipokritë me dhambë ckërmitur
Njerz që flisnin çuditërisht
Në mes sheshit të uritur
Iso burrash labërisht:
“Po ku je Ismail Vlora?
Ngrihu, zgjohu ti nga gjumi!
Ngrihu burrë e bëja fora.
Shqipërinë e morri lumi!…”
…Dhe u zgjova i trumhasur ishte andërr…
mos e zgjat!
Mosha plakë m’a kishte rrasur…
Kisha pshurrun në krevat!
