Nga Reshat KRIPA
Maj 1953. Kampi i Vlashukut. Një të dielë, ndërsa po rrinim duke biseduar, afrohet Gjon Shllaku, përkthyes dhe dramaturg i disa veprave klasike, njeri nga mësuesit e mi që formuan karakterin tim dhe na thotë:
– Djelmosha, sot do organizojmë nji konkurs letrar në prozë dhe poezi. Me këte rast do të shpërndajmë edhe dy çmime për fituesit. Prandaj letër dhe laps dhe filloni.
Në shkollë kam qenë i shkëlqyer në hartime. Ato i zhvilloja gjithmonë në formë tregimi. Kurse atë ditë më shkrepi ideja që të bëja një poezi. Sidoqoftë, u ula dhe shkruajta poezinë e më poshtme:
Pas një jave u mblodhëm përsëri për të bërë ndarjen e çmimeve. Gjoni shpalli si fitues në prozë Vangjelin, një djalosh nga Korça. Ai kishte shkruar një prozë poetike shumë të bukur për lirinë. Në poezi u shpall fitues një djalë nga Dibra, Hektori. Premiot ishin dy kuti duhani te bëra prej një mjeshtri nga gaveta italiane. Në kapakun e secilës ishte gdhëndur një shqiponjë dhe poshtë saj shkruhej: RROFTË SHQIPËRIA!
Pas disa ditësh Gjoni u afrua dhe na tha:
– Djelmosha, ngulitini mirë në mendje ato qi keni shkrue, në mënyrë qi të mos i harroni dhe mandej shkyeni letrat.. Ato mund të paraqesin rrezik.
Ashtu bëmë. Poezia u ngulit në trurin tim dhe mbeti e tillë edhe pas gjashtëdhjetepesë vitesh.
ROBËRIA
Në çdo anë e në çdo cep,
Moj e dashur Shqipëri!
Që nga Korça në bregdet
Ndodhesh ti në robëri.
Nëpër burgje të tmerruar,
Njerëzit vuajnë pa mëshirë.
Janë shtypur, robëruar,
Pse kërkojnë jetën e lirë.
Nëpër kampet gjakatare,
Ndihet huri dhe dajaku.
Vuajnë zemrat shqipëtare,
Porsi lum u vete gjaku.
Bujku atje tej punon,
Është këputur lodhur shumë
Arën me mundim lëron,
Edhe natën rri pa gjumë.
Nëpër male shkon bariu,
Bashkë me dhentë e tij,
Vuan shumë gjithmonë i ziu,
Pasi është në robëri.
Shqipëri o moj e mjerë!
Pse nuk ngrihesh përsëri?
Të tregosh se kësaj herë,
Liria shpejt do të vijë!
