Nga poeti Hamit ALIAJ – Mjeshtër i Madh
1. VETËTIMË E BELBËR
Ku janë djemtë e marsit,
Vajzat e prillit,ku ?
Flet vetmevete njeriu i pahënë
Që veron pa verë
E pa dimër dimëron
Nata-cigane e re
Kapërcen lumin
Me defin e hënës në duar
Një vetëtime i merret goja
Dhe e belbër zbret
Marsit të gjinjve tu
2. KU SHKOJNË KËTA LUMENJ
Vetmi e gjatë e perëndive të vjetra
Të cilat askush s’i takoi kurrë
Ku shkojnë këta lumenj nëpër natë
Me vdekjen e tyre në gji ?
Çdo verë drurët lëshojnë hije të re
Sepse çdo vit,të tjera janë gjethet
Ndërsa hijet e njerëzve,
Ah,hijet e frikshme të njerëzve
Të njëjta gjithë jetën …
3. NJË ZË QAN NETËVE NË MAL
Gratë u bënë defa të shkyem
Nën ritmin e të cilave nuk kërcen askush
E burrat si lahuta të vjetra
Një i vdekur i bie kitarës
E këngë të tejbotshme këndon
Një zë i panjohur qan çdo natë në mal..
