Nga ILIR KADIA
Dielli shkëlqente por nuk ngrohte. Mua më dukej se dielli kish dhëmbë. Po rrija para morgut. Shoqëroja një mik gruaja e të cilit kish vrarë veten. Bëja shoferin. Ish mars i 97’ kur Shqipëria u çmend! Po tymosja cigaren e parë në jetë. Befas nga dera e morgut doli një djalë i ri tek rë 20-tat e erdh tek unë.
-O xhaxhi, di të lidhësh kollare?
Hodha cigaren dhe e shkela me këmbë. Hyra brenda. Në sallën akull të ftohtë djali më tregoi shokun e vet të cilit i kish veshur kostum të zi dhe një këmishë të bardhë. Më dha një kollare te re në dorë dhe po më shihte.Mblodha veten dhe bëra se dija si lidhej. Nuk kisha bërë ndonjëherë më parë. Në garderobë që nga dasma mbaja një kollare të lidhur që vetëm e shtrëngoja dhe liroja por nuk e zgjidhja se s’ dija ta bëja prapë.
E vranë tek hyrja e shkallës, tha djaloshi.
Unë nuk e pyeta si e qysh. Ato ditë vrasjet ishin aq të shpeshta kudo! Por nga mjekra që dridhej ndjeva të më këputej loti i nxehtë që më dogji gishtat. E sajova kollaren pa nyje dhe ja futa poshtë xhaketës. Atje, në gjoks i kish vrimat e plumbave me siguri, por unë nuk i pashë.
Djali që ma kërkoi këtë nder deshi të më paguajë.Ja zura dorën dhe ja mbajta shtrënguar sikur në grusht të kish trurin e Shqipërisë.
