Nga Rexhep Shahu – Tiranë
Ofshamën time lisat e bëjnë fëshfërime
Lumi e bën zhurmë si këngë a si vaj
Lulet thahën e s’çelin prapë në maj
Gjethet skutave palohen si mall
Drurët zhvishen t’më bindin se s’je
Udhët shkretohen as qen rruge s’sheh
Endem si memec e thërras ku je
Ndonjë zog i vetmuar qan nga larg
Era tërbohet e sjell plehërat përqark
Rreth këmbëve të mia pështillen fjalët e botës
Nis e ricon shi
Ti rend nëpër mjegull syve të mi
Më mbështillesh e padukshme në gji
Era që s’të sheh bën më shumë stuhi.
Rend varreve pa yje të kërkoj nëtëve të territ
Në mbretërinë e anonimëve a mos je bërë si ata
Në ishujt e inatit pyes të zemëruarit për ty
Era rend e s’ndalet, bota s’ka më sy.
