Op/ Ed nga Jonathan Beale
Ukraina po e humb betejën në terren. Shumë nga ushtarët e saj janë të lodhur dhe të rraskapitur pas tre vjet luftimesh.
A mund të durojë vendi një vit tjetër lufte?
Forcat e tyre janë ende duke i rezistuar përparimeve ruse në lindje. Por ata janë pothuajse të rrethuar pranë qytetit të Kurakhove, skenë e disa prej luftimeve më intensive në javët e fundit, raporton “BBC”.
Black Pack, një njësi ushtarake, po përpiqet të parandalojë rrethimin e tyre rreth Kurakhove. Rusët po afrohen nga tre anët.
“BBC” takon ekipin në një shtëpi të sigurt, duke pushuar nga luftimet. Ata nuk janë ushtarë të zakonshëm, por një kuzhinier vegan, një mekanik, një zhvillues webi dhe një artist. Të gjithë dolën vullnetarë për të luftuar.
Surt, komandanti i tyre 31-vjeçar, iu bashkua ushtrisë menjëherë pas pushtimit në shkallë të plotë të Rusisë. Ai thotë që në fillim mendonte se lufta do të zgjaste tre vjet. Tani, thotë ai, po përgatit mendërisht veten për dhjetë vjet të tjera luftimesh.
Ata të gjithë e dinë se Donald Trump dëshiron t’i japë fund luftës.
Volodymyr Zelensky i Ukrainës dhe presidenti i Rusisë kanë treguar se janë gjithashtu të përgatitur për bisedime, por ideja e një marrëveshjeje të realizueshme duket e vështirë të imagjinohet.
Deri tani flitet vetëm për bisedime.
Surt nuk e hedh poshtë qëllimin e Trump.
“Ai është një person mjaft ambicioz dhe mendoj se do të përpiqet ta bëjë këtë”, thotë ai. Por ai shqetësohet për rezultatin e çdo negociate.
“Ne jemi realistë, e kuptojmë se nuk do të ketë drejtësi për Ukrainën, shumë do të duhet të gëlltisin faktin që shtëpitë e tyre janë shkatërruar nga raketa dhe predha, se të dashurit e tyre u vranë dhe kjo do të jetë e vështirë”.
Kur e pyesin nëse do të preferonte të negocionte apo të vazhdonte të luftonte, Surt përgjigjet prerazi: “Vazhdo të luftosh”.
Serhiy, kuzhinieri vegan, beson se negociatat thjesht do ta ngrinin përkohësisht luftën, “dhe konflikti do të rikthehej pas një ose dy vitesh”.
Ai pranon se situata aktuale nuk është “e mirë” për Ukrainën. Por edhe ai është gati të vazhdojë luftën. Të vritesh, thotë ai, “është thjesht një rrezik profesional”.
Njësia kalon një javë në pjesën e përparme dhe javën tjetër duke pushuar. Por edhe kur pushojnë vazhdojnë të stërviten, sepse, thonë ata, kjo i mban të motivuar.
Skuadrës së fundmi i është bashkuar edhe Denys, i cili u largua vullnetarisht nga siguria e shtëpisë së tij në Gjermani.
“I bëra vetes pyetjen, a mund të jetoj në një botë ku Ukraina nuk ekziston?” thotë ai.
Ai me ngurrim pranon se tani duket se po humbet, por shton: “Nëse nuk provoni, atëherë me siguri do të humbni. Të paktën unë do të vdes duke u përpjekur të fitoj”.
Por, ndryshe nga të tjerët, Denys thotë se ai mendon se Ukraina duhet të paktën të konsiderojë një armëpushim.
Ai mendon se viktimat e Ukrainës janë më të larta se ato që pranohen zyrtarisht, më shumë se 400,000 të vrarë dhe të plagosur.
“Unë thjesht mendoj se shumë nga ushtarët e motivuar ose janë të humbur ose janë shumë të rraskapitur,” thotë ai.
Dnipro, qyteti i tretë më i madh i Ukrainës, pasqyron gjithashtu këtë ndjenjë të lodhjes nga lufta. Është shënjestruar rregullisht nga raketat dhe dronët rusë. Sirenat e sulmit ajror vajtojnë me ndërprerje, ditë e natë. Kur heshtin, ukrainasit përpiqen të gjejnë njëfarë ndjesie normaliteti në këto kohë jonormale.
Disa nga thirrjet më të forta për një armëpushim vijnë nga ata që janë detyruar të ikin nga luftimet. Në një strehë pranë teatrit, në ish-strehimin e studentëve, një grup prej katër grash të moshuara kujtojnë shtëpitë që kanë lënë pas.
Tetëdhjetë e shtatë vjeçarja Valentyna thotë se ata mbetën pa asgjë, por u pajisën me këpucë, rroba dhe ushqim. Ajo thotë se janë trajtuar mirë. “Është mirë të jesh mysafir, por është më mirë të jesh në shtëpi.”
Shtëpia e saj tani është në territorin e pushtuar nga Rusia. Të katër gratë duan negociata për paqe.
Nëse do të ketë negociata, këto gra mund të përfundojnë duke u detyruar të sakrifikojnë më së shumti, pasi Ukrainës mund t’i duhet të sakrifikojë tokë për paqen.
