Nga Coral Charm
Shko aty ku bota harron.
Aty ku emrat janë numra,
ku zërat janë jehona,
ku njerëzit riedukohen në “rastet” ose “të burgosurit” ose “pacientët” —
jo shpirtra, jo histori, jo gjithçka e dikujt.
Shko në jetimoren,
ku duar të vogla shtrihen për dashuri që nuk mund ta emërtojnë.
Aty ku të qeshurat tingëllojnë si guxim
dhe çdo “lamtumirë” ndjehet si një lënien pas përsëri.
Ulu me ta.
Mos sill vetëm dhurata — sill veten tënde.
Ata nuk kanë nevojë për më shumë lodra që thyhen.
Ata kanë nevojë për njerëz që qëndrojnë të plotë.
Shko në spitalet,
ku guximi vesh një fustan spitali
dhe durimi qëndron në skajin e çdo shtrati.
Flit me ata, të cilët jetët e tyre janë të qepura me “ndoshta” dhe “do të shohim.”
Mbaje duar që dridhen,
jo nga dobësia,
por sepse pritja është një peshë që kurrë nuk ndjehet e lehtë.
Mos vizito vetëm. Qëndro prezent.
Disa herë, shërimi nuk vjen nga mjekësia —
vjen nga being seen.
Shko në burgje.
Jo për të gjykuar.
Jo për të pyetur “çfarë bëre?”
Shkonte për t’u kujtuar se një gabim nuk është një njeri.
Ulu përballë tyre dhe thuaj,
“Unë të shoh.”
Jo, jo versionin që bota shkroi për ty.
Jo titujt ose prangat.
Por njeriu që ende meriton shpresë.
Shko në strehimoret.
Aty ku njerëzit mbajnë tërë jetën e tyre në një çantë plastike.
Aty ku “shtëpi” është një fjalë që ndjehet kaq larg,
por “uria” është mjaft afër për ta shijuar.
Mos lëviz vetëm rroba dhe largo.
Shikoji në sy.
Thuaj përshëndetje.
Sepse ndonjëherë, “përshëndetje” është akti i parë i dinjitetit që ata kanë parë në javë.
Bota lëviz shumë shpejt.
Përqendruar shumë në “të avancuar” për të parë pas.
Por ti?
Ti mund të jesh ndryshe.
Ti mund të kujtosh ata që ajo harron.
Jo sepse është “detyrimi yt”
ose sepse është “gjëja e duhur për të bërë” —
por sepse, një ditë,
mund të jesh ti ai i harruar.
Një ditë, mund të jenë duar tua që shtrihen për dashuri.
Fryma jote e pritur në durim.
Zemra jote që dëshiron falje.
Pra, shko.
Jo me keqardhje, por me qëllim.
Jo për të “shpëtuar” askënd, por për t’u kujtuar
se ata nuk ishin kurrë të humbur që në fillim.
Shko aty ku bota harron.
Dhe bëhu arsyeja që dikush kujton
se ata ende kanë rëndësi.
