Nga Massimo Gramellini
Në një shkollë të mesme të famshme milaneze, Berchet, diçka po ndodh: që nga fillimi i vitit, pesëdhjetë e gjashtë nxënës tashmë janë tërhequr dhe mbi treqind kanë deklaruar se vuajnë nga ankthi dhe ndihen të shqetësuar nga mësuesit. Berchet është një rast i bujshëm, por jo i izoluar: raporte të ngjashme vijnë nga dhjetëra shkolla të mesme në të gjithë Italinë. Mbyllja gjatë pandemisë nuk mjafton për të shpjeguar mbindjeshmërinë e brezave të rinj dhe as nuk mund të besohet se mësuesit e sotëm janë më kërkues se ata të së shkuarës. Ajo që ka ndryshuar është perceptimi i realitetit nga të rinjtë. Kur mësuesi i matematikës, i acaruar nga analfabetizmi im algjebrik, bërtiti “Gramellini je numri kryesor i idiotëve”, unë ngrita supet: të paktën fola për këtë me babain tim, i cili padyshim ishte dakord me të dhe më ftoi të reagoja “si një burrë”. » duke studiuar më shumë. Tani do të kisha një krizë nervore dhe babai do të ndryshonte shkollën time. Por në vitin 1978 nuk u desh të përballesha me rrjetet sociale që gjykojnë dhe komentojnë çdo gjest dhe fjalë të vetme. Vetëvlerësimi im i brishtë mund të forcohej pak nga pak pa iu nënshtruar testeve të stresit që në epokën e telefonit e bombardojnë atë nga mëngjesi në mbrëmje.
Nuk di si t’i ndihmoj këta fëmijë të ndërtojnë një guaskë më të trashë, por do të ishte e thjeshtë t’i reduktonim ankthet e tyre, duke ndaluar së shqiptuari me pompozitet: «Në kohën time…». Kohët tona nuk ekzistojnë më. Këto janë kohë të reja, për të cilat duhen fjalë të reja./Corriere Della Sera – Limit.al
