Pushteti konsumon ata që nuk e kanë”, thoshte senatori ipërjetshëm Xhulio Andreoti. Ka disa mënyra, në fakt, për t’iuqasur një filozofie të tillë politike. Njëra do të ishte, përshembull, ajo që sekti i Rilindjes ka tash 8 vjet që po ndjek nëmënyrë sistematike ndaj popullit shqiptar, të majtë dhe tëdjathtë, të rinj e të moshuar, në qytet e në fshat. Sipasinterpretimit mavi dhe në gjurmët e paraardhësve të tyre, marrjae pushtetit ekzekutiv është vetëm hapi fillestar për tëpërqendruar te vetja dhe anëtarët e sektit pushtetin ekonomik, mediatik, legjislativ dhe sipas mundësive, edhe atë gjyqësor. Thagmat e qeverisë në ikje që nisi me kanabizimin e vendit, kriminalizimin e Kuvendit dhe administratës, vazhdoi me shtimin e kushteve për t’iu afruar BE-së, shndërrimin e ekonomisë në lavatriçe të narkotrafikut dhe PPP-ve, e pombyllet me ringritjen e mekanizmave survejues, gjobat e majmenga arbitrazhet ndërkombëtare e mashtrimet për legalizimepronash, mund të krahasohen vetëm me pacipërinë, arrogancën e harbutërinë e marrjes nën mbrojtje të asaj që s’mund të mbrohetnga kryepatronazhisti dhe marionetat e tij. Në fakt, një qasje e tillë antishqiptare i ka dhënë frytet e veta. Sot jemi më tëshpopulluar, më të varfër, më larg BE-së, më të paarsimuar, mëtë pashëndetshëm, më të pabarabartë në mundësi dhe më tëpashpërblyer në meritokraci. Ky është konsumi masiv që kemipësuar si shoqëri në 8 vitet e fundit, sepse në pushtet nuk ka qenë populli, por një kastë pseudorilindësish që i bëjnë qejfinnjëri-tjetrit me poste, fonde publike dhe përdhosje emraheronjsh.
Por ka edhe një qasje tjetër ndaj konsumit që mbart pushteti.Dhe kjo qasje mund të kuptohet vetëm kur demokraciarikonfirmohet me votë, në periudha zgjedhjesh, kur sovrani bënbilancin e pushtetit që delegoi përkohësisht te përfaqësuesit e vet. Aty mund të jesh dëshmitar i konsumit kapilar që ka gërryerndër vite pushtetarin e fasadës. Në një periudhë shumë tëshkurtër, pothuajse 2-3 mujore, mund të shohësh se si i biekallaji një qeverisjeje të ndryshkur.
Të konstatosh se si obeziteti i premtimeve të para 8 apo 4 vitevenuk ka më dhjamë për të djegur, se si reformat e nisura dhe tëpabitisura bëhen gur Sizifi vazhdimisht e vazhdimisht. Periudhae zgjedhjeve është lakmusi që dallon pushtetin real, në shërbimtë popullit dhe pushtetin autoritar, në shërbim të vetes dhe klanittënd. Në vend që të ishte shërbestar i popullit, sekti Rama zgjodhi të ishte shërbyes i oligarkisë, në vend që të stimulontebarazinë sociale dhe rishpërndarjen e drejtë të pasurisë, sikurse itakon një qeverisjeje të majtë, sekti zgjodhi të bipolarizonteshoqërinë në çdo aspekt dhe të tatonte me shumë punonjësinsesa pronarin. Por, sikurse thotë me të drejtë Abraham Lincoln: “Mund t’i gënjesh disa për shumë kohë, mund t’i gënjesh edhetë gjithë për pak kohë, por nuk mund t’i gënjesh të gjithëpafundësisht”.
Kush është i zgjuar për veten dhe fëmijët e tij, kush kërkon tëqëndrojë e të punojë në Shqipëri, kush dëshiron të ketë shpresënë këtë vend e ka kuptuar konsumin total që ka kapluar këtëqeverisje. Pa ide për zhvillim, pa investitorë të huaj që përposparave sjellin edhe kulturë perëndimore pune, know-how dhemodele moderne menaxhimi, pa kolegjialitet vendimmarrjeje, sikusht themelor i politikëbërjes së shëndetshme, pa drejtuesteknikë, por me militantë të verbër partiakë, pa transparencë dhellogaridhënie, pa të ardhme. Ky është konsumi i pushtetit fasadë, që me dashje nuk sheh hallet e popullit, nuk dëgjon këshillat e ndërkombëtarëve, nuk lexon as raportet mbi korrupsionin, klimën e biznesit, lirinë e medias dhe narkotrafikun. Një pushteti tillë të konsumon dhe vetëkonsumohet… si një qelizëkancerogjene, trajektorja e tij është shkatërrimi i verbër, deri nëvetëshkatërrim.
Një pushtet i tillë nuk i duhet asnjë shqiptari, as vetë“rilindësve” në qeveri. Është koha që të ngremë vetveten, tëdjathtë, të majtë e pse jo edhe “rilindës”. Është koha tëndryshojmë për t’i dhënë një shans të ri vetes dhe fëmijëve tanë. Është koha për t’i dëshmuar njëri-tjetrit dhe partnerëve që nukjemi bashkëpunëtorë në rrënim, por pionierë të zhvillimit. Porpër një gjë duhet të jemi të vetëdijshëm, ringritja nuk ështëmagjike, ringritja nuk është premtim së jashtmi, por angazhim sëbrendshmi. Ringritja nuk kërkon vetëm një lider vizionar e tëkujdesshëm, as vetëm politikanë të përgjegjshëm apo ndihmën e pakursyer të partnerëve, por kërkon punë, transparencë, llogaridhënie dhe mbi të gjitha të qenit “shërbestarë tëdevotshëm të popullit”, siç thoshte Mit’hat Frashëri. Aleanca përndryshim dhe lideri i saj janë të angazhuar të jenë shërbestarë tëtillë, një motor zhvillimi për të gjithë ata që duan të ngrenë tëardhmen këtu, brenda vendit dhe e shohin pushtetin jo sikonsum për të tjerët, por si investim afatgjatë për të gjithënjerëzit e ndershëm e punëtorë të Shqipërisë sonë.
