Nga Mehmet ELEZI
Aq e hajthme. Këmba e saj e hollë mund të marrë në thua e të pengohet në një rreze drite.
Aq e imët. Shtatvogël, thua mund ta mbledhësh në grusht.
Dhe e pushtoi rruzullin!
Nuk rriti kurrë një foshnje në bark, s’e ushqeu kurrë me parzmin e vet.
Dhe njerëzimi i thirri Nënë!
Misionare katolike, mundohet me lehtësue plagët e Njeriut. Përfaqësuese e epërme e humanizmit gjithësor. I përmbahet së njëjtës filozofi shqiptare, aq fort të përshtatur me misionin e saj: Barazisë së Gjakut. Për të jeta e një njeriu që Zoti sjell në këtë botë, është e barabartë me jetën e cilitdo tjetër. Feja? Kombësia, ngjyra, raca, gjinia, përkatësia shoqërore? Ç’peshë kanë këto përballë Zotit?
Në “Uratë për myslimanë dhe hinduistë”, shkruan:
O Zot,
Të falënderoj për myslimanë dhe hindusë.
Dhe për të gjithë miqtë e mi të dashur në mesin e tyre.
Çdo herë kur të takojmë ty
Në uratë,
Ti na bën të krishterë më të mirë
Myslimanë më të mirë
Hindusë më të mirë.
Jepna të gjithë neve
Dhuratën e fesë dhe të dashurisë
Për të zbuluar ty.
Amen.
Të njëjtat kumte te “Dashuria ndaj të afërmit”. Disi më të përimtuara.
Të sillemi mirë me të gjithë njerëzit
Të mos bëjmë dallime në kombësi e fe
Të mos bëjmë dallime racash dhe gjinish
Dallime në të pasur e në të varfër
Dallime në fe e besime
Dallime në botëkuptime.
Të gjithë njerëzit janë vëllezërit tanë…
A është rastësi që Nëna Terezë, Shën-Tereza, leu Gonxhe shqiptare?
Një gjë është e sigurt: bamirësia e saj tokësore sa edhe qiellore, fillesën e ka në shtratin e bamirësisë shqiptare.
Mark Milani për këtë bamirësi:
Unë po ju them këtë: këta njerëz i ndihmojnë më të varfrit me të gjitha mënyrat e mundshme…
Njerëz të panjohur ndihmojnë edhe fshehtazi, sinqerisht e me shpirtmadhësi. Këtë nuk e kanë mësuar as nga librat dhe as kanë marrë ndonjë udhëzim të veçantë për të. Gjithçka u ka lindur natyrshëm nga shpirti, nga mësimet e marra prej prindërve, nga një mirësi e rrënjosur thellë në gjak.
Bamirësia e askujt nuk është aq e shenjtë e madhështore sa ajo e shqiptarëve. Sepse çdo gjë ata e bëjnë me gjithë shpirt e me shumë kënaqësi…
Familjet shqiptare… vërtet nuk bëjnë jetë luksi, siç bëjnë zotërinjtë e pasur nëpër botë, megjithatë nuk heqin kurrë dorë nga mirësitë që duhet t’u bëjnë njerëzve në nevojë…
Kështu janë ata: kush bën një të mirë, e bën me gjithë zemër, bën gjithë çka mundet…
Obrej Herberti i ka vëzhguar marrëdhëniet e shqiptarëve me paren. Sapo e fitojnë, e shpenzojnë: (fillimisht) për bamirësi; (pastaj) për miq; dhe… (së treti) me ble petka. “Tepër bujarë”, shqiptarët “s’e lënë paranë të bjerë në tokë, por pastaj e heqin nga dora aty për aty, për lëmoshë, mikpritje ose tesha”.
Shën-Tereza është pemë e këtij mjedisi shqiptar.
I është dorëzuar Hyjit në një grigjë ku shpërthehet çdo kufi shtetëror a kombëtar, por kjo s’e pengon me u ndie thellë-thellë shqiptare. Deri në mbarim të jetës. Jo vetëm pse ka pohuar se e tillë është nga gjaku.
Pak para se me mshelë sytë, me 27 gusht 1997, lutet drejtpërdrejt për Shqipërinë, për “atdheun tim”. Do të dëshironte me e mbulue me shenjtorë. Edhe pse tashmë shëndeti nuk ia mundëson, dëshiron me u kthye atje, me mbyllë sytë pranë prindëve.
Dymbëdhjetë shtatore me figura shenjtësh
Do të doja të kisha në Shqipëri
Patjetër edhe në Kosovë dymbëdhjetë të tjera
Të luteshin murgeshat e mia
Për të larguar të keqen
Nga atdheu im.
Dua të kthehem në Shqipëri…
Dhe në nderim
Të kujtimit të prindëve dua të kthehem
Pranë tyre të mbyll sytë.
Mbrojtja dhe shpëtimi i hebrenjve në Luftën e Dytë është sjellje e natyrshme, në këtë frymë. “Të gjithë njerëzit janë vëllezërit tanë”, thotë Shën-Tereza shqiptare.
(Nga libri i Mehmet ELEZIT “Hebrenjtë dhe Republika e Kanunit”, botim i dytë i plotësuar)
