Përshendetje Vestia ime
Kur do ma rrëmbesh dorën ta shohim muzgun si perendon
E ti befas të pushosh e zgjohesh në gjoksin tim
T’ua prekim shkronjat shkëmbinjëve pa gojë
E me gjakun e gjyshërve tanë ti lyejmë buzët
Je vojuar në memorien time si hëna në dritën e moshës së lumit
Me mban në parzmë si murgesha pa mëkat
Në Kelkun tënd kërkon Agapen dhe zbrazjen e yjeve
Në zemer të pastër të njeriut
Dhe dashurinë fisnike zhytur në lot
Vestia e unit vestia e ujit vestia e shkëmbit
Kam frikë nga pastertia jote kalitur në zjarr
Nuk kam frikë nga dashuria që ti ke mbiellë
Por rrënja jote në qiell..
Të pres kur të dehesh në natën tënde
Një ditë pa kalendar e sytë pa qiell
Në heshtje ndjej se si në ty rritet koha
Tharmi e ngushëllimi
Edhe trupi jot ndjej se është i shuguruar
Fjala e zemra jote zhytur në pëbetim
Andaj kam frikë nga kurorë mbretërore
Të ndjej si gjakun e gjakut tim
Vetëm ti din ti japësh kuptim largësisë
Si harku i shigjetës në flamur të dasmës
Në dasmat që refuzojnë nuse
Se nuse qielli në qelizë shpirti mbjell
Ku e ke shpirtin Sibilë e vojosur
Në vazon e mallit apo në mua
Kur të mbaroj shekulli plot lëngatë
Jashtë syve të botës do të them të dua…
Eja Vestia ti takojmë vetmitë
E t’ia rrefejmë moteve porten që su mbyll kurrë
Tu deshmojmë engjejve mëkatar
Genjeshtër është kumti se dashuria është mëkat
Kur fshehtesitë shndërrohen në meshë…
Sandal pa mëkat është kjo pritje e robëruar
Si liria e pemes që në shpirte e kurore ka rrënjë
Si dege e lisit lyer me shkronja nate…
Si riza e bardhë – shuguruar që nuk njolloset në mesnatë
Eja erë ta rrembej Agimin
E lulja jote të fluturoj si Era…
E unë të mos mbillem në lule
Por të fluturoj si lisi drejt zemres sate…
2020
(CONI 2020)
