Kaluan vitet një nga një
Si mjegullnaja përrmbi mal
Ikën e jo nuk kthehen më
Kujtimet ngelën plot me mall
Nuk kanë më shije as bukuri
As gjallërine që ish dikur
Kur bie nje fyell e qifteli
Per vendin tim kala mbi gurë
Femijë me qiellin ëndërra ,yje
S’dija ,rëndësi jo as kuptim
Tani ngado më sillen hije
Në orë të vonë tē muzgut tim .
Gishtat më dridhen s’më punojnë
Të prekin prapë një tel rinie
Kur ditët e mia mi kujtojnë
Mbushur plot zjarr,zjarr djalërie
Çdo gjë po ikën në horizonte.
Zëri më dridhet ,s’kam harmoni.
Koha si lëmsh me mblidhet sonte
I plakur nxihem …në vetmi .
Mihai Eminescu
Years have trailed past like clouds over a country,
And they’ll never return, for they’re gone forever,
And I no longer enjoy such light endeavour
As the magic of folk songs or the land of faery
Which as a child filled me with wonder,
Not quite understood yet meaning so much to me,
And now these shadows try to recapture me
In this hour of mystery, this twilight hour.
These trembling fingers touch the strings in vain
To find the right notes from the fading memory
Of youth, so that my soul can vibrate again.
Everything’s disappeared from the horizon of that distant plain
And you can no longer hear the voice of past harmony.
Behind me time gathers . . . and I darken!
Translation
S.B
