(Replikë me “Akademikun” Kapllan Resuli për librin e tij “Fishta dhe të tjerë”)
Lexova librecin me titull “Fishta dhe të tjerë’’ të Kapllan Resulit, të Resul begoviqit, i njo¬hur në fill të letersisë së realizmit socialist me vepren “Tradhetia” i nenshkruar aso kohe thjesht me emrin Kapllan Resuli.
Duke nderuar emnin shkrimtar, e lexova vep¬ren zagar të tij. Librecit, qe nuk ishte as letrar, as kritik, as historik e as estetik, i ishte njollosur kopertina e pare me titullime e grada shkencore: Profesor, Doktor dhe Akademik; por jo shkrimtar, për të cilin titull ai pretendon se ashtë “maja e paarritshme” e letersisë shqipe.
Për të ngjitun vetveten në këto maje, domosdo “Profesor, Doktor Akademikut” i duhet rrezoj e ulë nga froni i përjetesisë Poetin tone Kombetar, Gjergj Fishten dhe kryevepren e derisotme të letersisë shqipe gjatë gjithë kohnave, “Lahuten e Malesise”. Me nji të rame të penes, shkarrashkruesi teveqel e falsifikator historie, përpiqet të na binde se pari se Shkodra, kryeqytet i lashtesise ilire, me qytetenim e histori evropiane, na paska qenë kryeqyteti i Cerna Gores (Malit te Zi) per pesë shekuj me radhe.
Mjeran “Aka-dem-iku, Profesor Doktor” që nuk dihet ku, kur dhe nga kush ashte gradue, për cilat vepra dhe cilat vlera, harron se edhe sikur për nji çast t’i pranojme versionin e tij të paargumentuara se Shkodra, përjetesisht qyteterim Iliro-Pellazg i Arberit, nese paska qenë peseqind vjete kryeqender e Cerna Gores, kjo lartëson dhe ngre vleren e ketij qyteti dhe deshmon se “Cerna Gora e tij” ishte vasale e kryeqenders, pra e Shkodres sone. Askush nuk mund ta besojë se nji kryeqytet ashte vasal apo mevartes i qyteteve. I vetmi që perpiqet ta shohë histori¬në e boten me kokeposhte eshte “aka-dem-iku” i veteshpallur e i vetepagezuar me librecin mohues e sharlatan të shkruesit të papergjegjshem, racist e mashtrues i rrezikshem për kulmin e tij të dizinformimit falcifikativ të vërtetave të njohura e të prenuara .
Libreci i “Resulbegovigit” me emrin Kapllan eshte nji përpjekje pa argumenta shkencore, letrare, historike, shoqerore, kritike apo estetike, për të erresuar çdo gja të mirë eprore që mban vulen e fjalës shqipe. Ai në librecin e tij të pistë, të denje për në kazanat e plehrave, nuk ngopet duke sulmue Fishten si katolik, por ben çmos me rrezue edhe Naimin si bektashi e bejtexhi. Pena e tij, si nji shigjetë helmuese adresohet pa kriter edhe kunder romancierit të parë shqiptar Ndoc Nikajt, i cili me vepren e vet “Shkodra e rrethueme” deshmon qendresen e popullit të ketij kryeqyteti ndaj pushtuesve malazeze e mbeshtetesve të tyre nga qarqet pansllave e hordhitë barbare në bashkëveprim. Falsitetet dhe mashtrimet historike në ketë librec jane aq paftyra, të pashembullta e të paskrupullta dashakeqe, saqe aktori duket se ashte maska e patru e qarqeve antikombetare shqiptare të gatueme në kuzhinat e molepsuna me racizem etnik e smundjet e gllabrimit kulturor. Kulmi i urrejtjes së tij për kulturen shqiptare dhe korifenjtë e saj zbardhet me aktakuzen se gjoja “gjuha shqipe” paska nji mori fjalesh të huazuara nga serbokroatishtja, në nji kohë kur dihet se popujt, veçanerisht ata fqinj, huazojnë nga njeri-tjetri. “Aka-dem-iku” mjeran harron se sllavet e jugut sebashku me bejgo-viçet e tij erdhen në Ballkan rreth shekullit te 7-të të Eres Sonë, pra në kontakt, marredhenie, por edhe me pranimin që u banë vendasit. Shkruesi bakall nuk i bie fare ketij teli, që sigurisht ia shurdhon veshet e mbushur me brumë abuzimesh. Askush nuk e keqkupton tellallxhiun e paguem të çirret rrugeve në mbrojtje të etnisë se tij malazeze, serbe a ruse që nuk e di; por askush nuk mund të lejojë balten e librecave të shkarrashkruesve që synon të ule e nançmoj kulturen dhe korifejtë e nji populli fqinj, aq me keq kur falsifikohet e verteta dhe historia.
Me ka habitur fakti i renies aq poshtë të nji njeriu të vetëshpa¬llur si korife i prozes shqiptare që arrin me paturpesi te na paraqese Oso Kuken si turk e Mark Milanin strategun ushtarak te mijera sulmeve mbi tokat, trojet e territoret shqiptare si mikun e shqiptareve. Ε kam rilexue disa here kete falsitet historik, derisa u binda se libreci i tij, siç e përdorte Fishta nji shprehje, ishte “pjellë e nji mendjeje zhgarravaqe” si ajo e Kapllanit, i cili pasi ka hedh poshtë gjithshka ka krijue letersia shqipe, i drejtohet heroit kombetar të shqiptareve, Gjergj Kastriotit Skenderbeut, duke sjelle “argumenta” pa asnji bazë të besueshme mbi alencat e tij me sllavet dhe gjoja te ashtuquajturen “naten e pergjakur” ndaj turqve ne Kruje, në çastin e kthimit te tij në vendin e vet.
Përpjekja per të ngjallur pakenaqesi e perqarje fetare, ashte nji tjeter maskë e fshehtë e librecit të dallkaukut finok e të pavlere. Harron qyqari se historikisht komunitetet fetare në Shqiperi në asnji kohe nuk kane patur luftra as ndeshje gjakderdhjesh masive për motive fetare. Me gjithë shumicen që iu imponue egersisht pranimi i besimit myslyman, bashkejetesa fetare ashte nji virtyt tradite qytetnues dhe emancipues i shqiptareve. Në historinë e tyne shumëshekullore, kur, sίς thote Fishta “sllavet hanin molla të egra me majmunet në Kaukaz, atehere vete shqiptaret kishin krijuar kulturen dhe eposet që na kishte zili bota”.
Deshira e Kapllanit për ta bere Fishten nxenës të krijuesve të Nishiqve e kangetareve rapsode të folkloristikes sllave, shuhet si vesa para diellit përpara Eposit te Lahutes dhe tradites së mitologjisë të eposit gjigand të kreshnikeve. Ne kapitullin “Fishta dhe Kadareja” autori i ketij libreci mban krahun e Fishtes, jo pse e do ate, por meqe lufta për karriere, hipokrizi e famë ua ka çjerre maskat shumëplaneshe lakenjve mendjeshitur e puthadorë, Kadare e Resulobegoviq. Ai thote se paska shkruar nji studim me titull “Fytyra e vertet e Kadarese” gja e cila s’eshte asgje tjeter vecse nje duel gjelkokoshash mbi grumbullin e plehut, në lufte kush me kape majen e plehnajes. Duhet theksuar se gabimi i pafalshem i Kadarese në raport me Fishten dhe kryeveprat e tij, të cilesuara si Homeriada e fundit e Ballkanit, e ka demtuar pa mase imazhin dhe vleren e kangetarit të diktatures i cili me himnet ndaj tiranisë komuniste deshmoi shpirtshitjet e vetvetes.
Kapllan Resul Libreci nen gradat “Prof. Dr.Akadamik” përpi¬qet të binde lexuesin shqiptar se me nji dordolec liber të vetin, kambë e krye fillnaje e etnizueme, politizueme e realsocializmit, me titull “Tradhetia” i beka hije e pretendoka majat e letersise shqipe. Akoma s’e ka kuptuar ai se ajo ndriçon që nga “Meshari” e Çeta e Profeteve” e deri në ditet tona, ku letersia e lire, me vlerat e supervlerat e veta ka shnderruar në xhuxhmaxhuxhe krejt letersine puthadore të orientuar si ndihmesë e tellalle e diktatures proletare të vdekur në paralindjen e saj.
Paradoksi i librecit të Kapllan Resulit “Fsihta dhe të tjerë”, i mbushur me mllefe dhe urrejtje ndaj kultures sone, injoron ne radhe të parë autorin e tij, ekipin që ulerin në korin e zagareve e kelysheve te antikultures se popujve. Paaftesia për të berë analiza të thella e të paanëshme letrare dhe estetike, e ka detyruar “aka-dem-ikun” anonim të ripolitizoje me rracizmin etnik librecin e tij, duke u perpjekur të na binde se kryevepra letrare “Lahuta e Malesise” paska sipas tij ahistorizma e shtremberime të disa fakteve, ngjarjeve e personazheve historike e legjendare. Ai me tendence e shpall veten mesues olimpik, kur Gjergj Elez Aline, kryehero i legjendave atdhetare te shqiptareve, perpiqet ta argumentoje si produkt te fantazise se myslimanizmit dhe aq me keq orvatet t’u diskutoje lexuesve shqiptare se ky hero legjende asht i konceptuar nga malazezet (cernagorasit) sic i quan ai si përfaqesues i së keqes. Personifikimi simbolik i Gjergj Elez Alisë dhe luftës së tij me Balozin, në folklorin dhe mitologjinë shqiptare perfaqesojnë Atdheun dhe pushtuesin si perdhunuesin e lirive e vlerave te tij, dhe pak ose aspak rendesi ka si e konceptojnë trubalozet ketë mit të virtytshem, ashtu si nuk ka e nuk do të kete asnji vlere fakti se ka klane e individe renegate që perpiqen të na bindin nen flamujtë e islamizmit se Skenderbeu, Gjergji yne i Madh duhet rishikue si “armik i Allahut”.
Mendjekrimbur në teori, teza e parime të tilla hyjnë pa medyshje në skuadriljen e verbet të Kapllaneve dhe te modelit Ci-klobeviq e Katallanoviq, që kurre nuk e kane njohur e pranuar lirine, vlerat dhe kulturen e tjetrit. Pranimi i lirise së kultures të tjetrit ashte qyteteri i lashtë e i ri kristian, i udhehequr nga krishterimi dhe komuniteti hyjnor i vlerave të kultures së tij emancipuese. Teoria e mospranimit dhe e perjashtimit te vlerave të tjetrit rrjedh kryesisht nga primitiviteti, naiviteti dhe bindjet raciste e klasore te mentalitetit fantastiko-nacionalist ose proletar “internacionalist” dogmatik.
Shkruesi i librecit “Fishta dhe të tjerë” përpiqet ta ule, ta perçmoje e nenshtroje me dymbedhjetë pika Fishten dhe per cudinë e çudive në fund shkruan nji poezi me të cilen ai thote shprehimisht: “Fishte, me krahasuan me ty”. Ε cili eshte ai njeri që shkruan shqip mbi liber e letër dhe nuk do të mburrej me kete krahasim …?! Por nuk besoj se ndokush, në asnji kohe, ka abuzue aq shu¬me me fjalen, saqe të krahasoje shkruesin pa vlere me kryegjeniun e korifeun e letrave shqipe. Ketë krahasim mund ta kete bere vetem Kapllan Resuli, per t’ua mbushur mendjen lehanave të tij në shqip a sllavisht, se gjoja vetë shqiptaret e paskan krahasuar me poetin e tyne kombetar. Abuzues të tillë i bejne rendë dheut me gojen e lige e penen shigjetë të helmueme. Persa i përket qendrimit të Kadarese ndaj Fishtes, kam mendimin se pozicioni i prokurorit e i egoistit ordiner që iu be Fishtes dhe vepres se tij nga anë e penes se Kadarese ne librin “Autobiografia e popullit ne vargje” ndofta pa u njohur me vepren e tij, pati përveç të tjerave, dy arsye kryesore: Se pari, për të sundue në boshllek, duhej goditur e zhdukur gjigandi i paarritshem, me qellim që kangetari i dikta¬tures t’i bente vend vetvetes në ketë zbrazeti ku sorrat e korbat shiteshin për thelleza e gjinkallat e qyqet për bilbila. Se dyti, me goditjen e Fishtes synohej të eliminohej gjithshka nga kultura tradicionale veriore. Vazhdoj të kem bindjen se kjo goditje u ba edhe per t’i hap rruge cultures dogmë lindore që perdhosi njeriun kudo me dogmat e “rrenalizmit socialist”e të letersisë proletare klasore.
Por le te kthehemi prape tek libreci i Kapllanit, i cili me titujt e gradat jashtëshkencore e pseudohistorike e percjell autorin e vet në arkivolin e shkarrashkruesve dhe mohuesve megaloman të vlerave të të tjereve. “Grafomafoni i librecit”, jam absolutisht i bindur se nuk meriton kaq vemendje, pikesepari për urrejtjen dhe mllefin e paprincip të autorit ndaj kultures, gjuhes e traditave tona të marruna universalisht. Me gjithë shijen e hidhur e pasqyrimin neyerites që me “la pas leximi i ketij libreci të padenjë, isha shumë i vendosur se letraxhinjve te pavlere nuk ia vlen t’i kushtojsh as vemendje, as kohe e as mendim e fjalë….
Shume lexues te rregullt te shtypit e dine se jam autor i tre shkrimeve për Fishten, si: “Gjeniu i ndaluar”, “Teoria e dy rrezullimeve” dhe “Kritiku i balonistave e mohuesve kasape të letersi¬se”. Në pjesezen e kasapëve pa tru do të faturoja pa frikë e me bindje të plotë edhe “librecin e Kapllanit”, me titujt e gradat “Profesor,Doktor, Akademik” e shkarrashkrues i papergjegjshem e i pandreçshëm.
Ketë shkrim replike e bera si obligim ndaj kultures sime etnike dhe perfaqesueve të saj, mbi te cilet shkruesi perpiqet të hedhë baltë. Nji arsye tjeter qe u ba shkas ashte shpallja publike e botpamjeve të mia lidhur me ketë librec qe e ban pis në radhe të parë autorin, ekipin e tij dhe shtepinë botuese me nji emen aq të nderuem të tradites e kultures shqiptare.
Duke patur parasysh të gjitha keto, kuptohet qarte se akoma, me të njejten tendencë, fronti kunder Fishtes e kulturës që perfaqeson Ai, vazhdon po me ate ritem dhe prepotencë si me armet helmuese te “heshtjes” ndaj kesaj figure, e cila nga të huajt u quajt “Homeri i fundit i Ballkanit” dhe te gjithë kultures veriore që perfaqeson, te inicuar dhe mbeshtetur nga akademiket e vetemeruar, ashtu edhe me megalomanine prepotente te paskrupll e hesterike të tipit të Kapllan Resulbegoviqeve.