NATË PLANETARE
Brirët e drenit të vrarë,venë mbi portën e shtëpive,
Vijnë nga një vrasje,vrasje e të vetmit lot që i bie në besë njeriut,
Dhe një patkua kali ,në çdo kohë,
Hipokrizi e njeriut ndaj kafshës së mundimeve,
Dhëmbi i ujkut,medalion në qafën e vajzave,
Nga një vrasje e të uriturit të pyjeve vjen,
Dhe pak lëkurë gjarpëri në portofol
Për t’u ruajtur nga syri i keq i njeriut,
(Portofolet të gjitha ,me lëkurë kafshësh të vrara janë)
Një krah lakuriqi,me prekjen e të cilit
Bën për vete vajzën e ëndërrës,
Një mbytje e zogut të natës është,
E së fundi : lëkurë e dhisë mitike e bërë tupan
Nën ritmin e të cilit kërcen marrëzia
Gjithçka e pandryshueshme,si e shkuara :
Në lëkurë të tij e në portën e shtëpive,
Tatuazhe bën vrasjet dhe pamëshirshëm
Prej tyre kërkon mbrojtje nga frikërat e përjetëshme,
Njeriu !
Kafshët e prera në besë
Prap bëhen dorëzane dhe e marrin me ndore
Njeriun prej njeriut
Kjo lëkura ime
Natë planetare
PAGAN
Vriteni paganin,bërtasin
Kryqërisht,hënërisht,ujqërisht
Tash dymijë vjet
Unë rri natë e ditë çue
Pagan që ruan zjarrin të mos shuhet
Ashtu si shpikësi i parë i tij
Ia mbuloj gacat e prushta
Me hi qytetërimesh të shuara,
Me gërmadha kështjellash e ëndërrash
Me hi rrufeshë të plakura
Ndryshe nga gjithë zjarret e tjera
Ai zjarr fillon te zemrat
E po u shua nuk ndizet më
Prej hirit të tij
Vetëm zogj të thinjur mund të lindin
Unë,pagani ruaj zjarrin mitik
E krijoj perëndi
Me emrin dashuri
Sa borëra më kanë zbardhur,
Sa shira më kanë lagur !
Vriteni paganin,bërtasin
Por po u shua ky zjarr
Bota do të ngrijë !…
BOTA, SIKUR….
Të bëhej bota si sytë që e shohin,
Sytë ku rri perëndia e dritës
Dhe fjala e fundit e Zotit në ditën e shtatë !
Të bëhej e blertë,kur sy të blertë e shohin,
Të kaltëronte kur sytë e kaltër e kqyrin,
Natë e ëndërrt të bëhej kur e vështron syzeza,
Tokë me fara lulesh,kur sytë e kaftë ta shihnin,
Shkrim të bëhej, sipas syve të shkruar,
Se,e larme është,pavarsisht sylarmëve,
( Sybardhët të frigojnë në mite)!
Por,ah,nuk e lë loti që bota të bëhet sy
Loti në udhëkryq
I kryqëzuar në kryq !
E DI NJË VEND…
E di një vend
Ku vdekjet e bukura kanë vdekë
Ka vdekur vdekja për Atë e Dhe,
Vdekja për Liri ka shkuar në mërgatë,
S’ka më vdekje për bukurinë
Këmbëzbathur ikën maleve
Vdekja për Fjalën!
Vetë vdekja
Kap kryet me duar e vajton pa skaj
Vetminë e saj
E di një vend,
Po emrin s’ia them
Se në asht më dhemb!
E di një vend …
