Nga Avdyl MATOSHI
Kur isha i vogël…
me t’voglat duer,
emrin kam shkrojtur,
në gjithata gurë.
Me një daltë të vogël…
me çekiç muratori,
sipas mendjes time,
ja kaloja çdo skulptori.
Pisha në mes shkëmbit….
rrinte bukur, për karshi.
me emrin tim në shkëmb,
rriten bashkë te dy…
Vitet iken tutje…
edhe pse u largova,
ty bjeshkë e dashur….
asnjëherë s’të harrova!
Bjeshka asht’ mërzitur….
pse unë jam larguar,
I kam lan’ pishë e emrin
në shkëmb të vetmuar.
Ti pishë e dashur….
rri për pa u merzitë,
patjetër do të kthehem,
do kthehem një ditë.
Unë tani me thinja…
me rrudha në duer,
prap do shkruajmë emra….
në gurë, si dikur… !
11 nëntor 2016
Avdyl MATOSHI ka një jetë të pastër me penën e lapsin e tij…, ka një familje të mrekullueshme me zonjën e tij të nderuar Drita dhe dy djemtë e tij të shkëlqyer Endri e Juliani me zonjat e tyre, me nipa e mbesa të tij.