Nga Besart Ramiz Tafaj – student, Tiranë
N’koftë se mbrenda secilit prej nesh ka mbetë sa t’zitë e mâje-thonit dinjitet njerëzor, guxim, shpresë a sa t’zitë e mâje-thonit pikë uji n’sy , koha lyp prej nesh me u ba t’tan bashk sa jena , njish kundra t’keqes. T’tân e shohim me syt tanë t’keqen ka shkrryhet për shtatë palë qefe n’përdhosjen e n’përbaltjen e nderit tonë . T’tân pa përjashtim e shohim k’të , por pak janë ata që kanë edhe gojë të flasin, t’guxojnë e t’bërtasin me të madhe kundra t’keqes së kanosune . Ndoshta si kurrë ma parë e keqja këtij vendi i âsht ngjit ma keq se halja n’llastyke . I ka hy dej n’palcë dhe për fat t’keq âsht pak zor me e nxjerr , por megjithatë asgjâ nuk âsht e pamujtune.
T’a pranojmë se për gjithë kët’ liri, për autoritetin dhe autonominë e t’keqes fajtor jem vet nâ sepse ajo , e keqja pra prej nesh mbini dhe nâ i dhamë krahë për t’fluturue n’vend se me ia prè me kohë e mos me lanë me çue krye. Faji âsht i joni sepse gabimin kurrë nuk e kthyem në mësim, por vazhduem qorrazi nga gabimi n’gabim e për këtë e paçim veten në qafë. Na i dhamë zemër t’keqes së këtij vendi, i dhamë kurajo edhe ma shumë me duartrokitjet tona, me heshtjen tonë , me durimin tonë t’tepruem dhe ajo u fuqizue dah edhe ma fort.
E shkuemja e t’parve t’tanë lyp me ia kthye dinjitetin e përdhosun . Lyp lavdinë e shkërdhyeme pamëshirshëm prej t’keqes . Lyp emnin e njollosun me turp prej t’keqes që na i dhamë t’drejt me ba çka t’donë.
E tashmja lyp pshtim për ekzistencë sepse dej këtu, tek dilema hamletiane ka ardhë puna , me kanë a mos me kanë …?? Lyp prej nesh reagimin e t’tânve pa asnji përjashtim e jo vetëm t’disave , kundra t’kqijave t’keqes.
Sepse e keqja si argáti ma i mirë i dreqit ka arritë deri në atë pikë sa don me shkatrrue çdo gja që ka vlerë . E keqja n’gjak ka antivleren dhe vleren e ka tmerr me e pa , pa leje mâ zhvillimin e saj që e çmend krejt . Falë punës së mbrapsht të s’keqes ky vend po shkrihet siç shkrihet nji qiri kadal e kadal, kur digjet prej flaks përvluese.
E keqja nën frymën orëkeqe t’dreqit po punon orë e dakikë se si me e përhapë padijen, se si me e ba ma t’pasigurtë kët’ vend , se si me e varfnue edhe ma shumë kët’ vend t’pasun kah tana anët , se si me e smu tuj kanë shnosh e me e ba si mos me mujt me lujt vendi e mbi t’tana se si me e shprazë prej njerzve e me çkretnue si mos ma keq.
E keqja punon tuj u tallë me ne për çdo ditë si falë Zoti , se si me e shèmb e me shkatrrue çdo gja dhe me ndertue t’kqijat e veta që i shkojnë për shtat asaj . E keqja s’ka kulturë ndaj po punon fort e ma fort se si me çkulturue kët’ vend plot kulturë.
E çka âsht ma e keqja , se e keqja punën ma të madhe po e ban me shpëlarjen dhe tredhjen e trunit të t’rinjve me demagogjitë e dreqit që këta t’mos jenë t’aftë me çue krye kundra saj. I ban mburojë për vetëmbrojtje dhe po ia del këtij qëllimi .
E keqja po lidhavisë e po lue arushë ndër ne e nâ gojëmshelun rrimë e bajmë sehir tuj kalue nji ditë n’tjetrën me shpresën e dekune e qorre, hajt se bahet mirë .
Koha lyp prej nesh me u çue prej gjumit sa s’ka perendue hala mirë dielli i shpresës dhe na duhet me iu bindë kohës dhe arsyes se e keqja âsht e keqe dhe se s’muj t’bahet kurrë e mirë e prej saj punë të mira s’muj t’priten.
E ardhmja ka me na lypë llogari nja për nja sepse po vëm n’pikëpyetje t’madhe ardhjen e saj. Dhe na s’do kem fytyrë me i dalë përpara, pa leje me i thanë gja. Vonë nuk âsht kurrë me hjek dorë prej t’keqes e me ba kthesë kah e mira.
Unë tuj nisë kah vetvetja pa frikë muj me thanë se përmes këtyne rreshtave jam dy herë i fituem e asnjihere i humbun . Fitorja e parë âsht nëse këto fjalë bien në vesh të atyne që dëgjojnë dhe fjala vazhdon rrugëtimin për kah qëllimi i saj.
Dhe fitorja e dytë âsht se unë pajtohna me arsyen teme n’mospajtim me të keqen , qoftë edhe nëpërmjet fjalës. Sepse fjala àsht e para dhe t’tjerat vijnë mbrapa.
Rrethanat e çrrethueme e prunë punën deri në pikën e mundësisë së dyzgjedhjeve: o çoje krye kundra t’keqes dhe t’kqijave të saj, o nji me t’keqen ku t’bahet çka të bahet e kryet mos e çaj’.
Ky vend pret prej secilit prej nesh dhe âsht turp i madh zhgënjimi i tij nga pritshmëritë tona. Për fund due t’them veç kaq fjalë: – T’keqes iu preftë turri n’mes, prej Zotit po se po, por edhe prej nesh.
