Tufalakim poetik nga Ismet Tahiraj – Kosovë
PO E MATIN TOKËN…
Si gjithkund në Kosovë po e matin tokën,
nuk cenohet guri pretej tepricës e vogëla
nuk është as gjë-hiç bash as gjë
Sa një trup i mizës, në sy te gjithëve,
pa hiri ndoshta bëhët sehiri
E kur do të matet trualli i varrit tim,
ta njohë këtë biçim.
Si në kadastër komunale ku të mbjellë pezmin
ku ta ujisë i pa hise dalur kukuvriq
Po matet toka ishte e matur më saktë
kur ne shtoheshim në bashkëjetës
Si tuma bubrrecash e dukshim si pare e kuqe,
dikush ngjitej malit, dikush hynte ëmbëltorëve qytetit
Të gjithë të njejtë, barazi as kush, zagar e lepurush.
Qelepir na dilte dita, tokat po matën, si gjithkund në Kosovë,
hapësiira po zvogëlohet, trumcakët po shtohën
Udhë më shumë udhë-sa krejt ecjet e botës, lëmsh i kuotës
Një i krekosur ofshan e thotë
-unë matjet t’i pëshurrë vet këtu në mezhde jam guri.
Po matësi digjital lidhet më satelit, e jo me sepatë,
s’çanë kokën nuk i shurdhohen veshtë
Si kardiologjia i rradhitë vijat dhe zhurmat pshurrën nga hiçët.
Po për shtëpinë time ku është parcela,
numëri saj retë i pështjellinë, e penjtë.
Kemi prova të moçme Dhe guri i mezhdës rrenë,
s’matët toka natën po dielli po nxenë në defter
numëri lakohet Gjithçka te vona terr vjen…
S’LIHET KONAKU
-Ne veri te Mitrovicës
Si duket ura e veriut po kërkon erë dheu,
kokë njerzish, frymë e tymë
Sërish hapat trokasin rrugëve në asfalt mbi dritare
Si duket s’lihet konaku, oborri, kështjellë bëhet shpirti,
pa kur fare zori
Erë dheu si pas orëve të fat thënave,
do gufojë parmakëve te dritarëve, koridorëve
Se assesi e jona s’bët kurrë e huaja, sarkazme,
tenxhere tjetër servirët frymë, tym,
dikuj do i hapë sytë, dikën do ta qorrojë te vona.
Se frusturimet s’falen, s’mashtrohet sa kërthia vë kot thërrasin
Të mykyrat te mjerat mendje Se shqip lind foshnja,
shqip ecën kërthia
Ne u deshtë erë dheu jemi ne gati e gjithë Shqipëria…
NË PËRRUA TE KEQ
Në përrua të keq as gjë më shumë se risi,
as gjë më pak se llafe
Një izbë shtëpi, kërsheri, për seri,
për sy, midis gjetheve te malit samar i kalit
Fati sjell broçkulla aty shkarkohet djali
e i moshuari nga epshi e sperma,
mes gjetheve mes degëve të përdala.
Përroi i keq është tepër i art fokëkuqe,
syzeza, pikë dardha nën dardha,
ah dil o shpirt, po kofshe te bardha
Currilat e përrnjëve cucërrohën,
ninulla shtrati, badivokja te kasapi –
mëshoj djal deri të lëshon takati
Dielli bie në kokë e s’njehë orë,
hija se njehë sahatin
Si ne samar kali mes fletësh përralltari
dhe në humbësh kokën, dije te ka shituar djalli, por se mbari
Ec e gjej currilat kur thahët nga boa damari…