Nga Agron Shabani
-“Delengjinjëve të vegjël” udbist, bolshevik ose jugokomunist dhe lojërat ose spekulimet e njohura speciale, mediale, psikologjike ose propagandistike mbi “shqiptarët” (boshnjakët) e Sanxhakut….!
Tre katër çështje ose aspekte të ndryshme kruciale, koletarale, esenciale osr substanciale, të cilat përveç Serbisë ose Rusisë, vazhdojnë t’i kanosin ose rrezikojnë Kosovën dhe shqiptarët. Cilat janë ato ?
E para: Paraqitja ose prezantimi i vazhdueshëm ose sistematik i boshnjakëve (serbëve ose sllavëve të turqizuar ose muslimanizuar) si “shqiptar të Rozhajës ose Sanxhakut-përmes bedelëve, debilëve, telallëve, çaushëve ose fetahëve të ndryshëm stupid, nebuloz ose mediokrit të kryeboshnjakut (kryeturkut) tinëzak dhe tepër perfid, Sylejman Ugljanin dhe “sulltanit të ri” të Turqisë, Rexhep Taip Erdogan, me qëllim të futjes së përhershme të Kosovës dhe shqiptarëve në batakun ose moçalin e turbullt të ‘kalifatit të madh’ filomusliman, panturk ose panatomanik të Rexhep Taip Erdoganit & Company së bashku me boshnjakët e Sanxhakut, Rozhajës, Peshterit, Herceg Bosnës dhe kështu me radhë.
Ndonëse, në Sanxhak ose Rozhajë nuk ka patur kurrë shqiptar të pastërt ose të vërtetë, me përjashtim të boshnjakëve (serbëve ose sllavëve të turqizuar ose muslimanizuar) që kanë mësuar të “flasin shqip” me aksent ose dialekt serbo-boshnjak-turk etj.
Ç’ është e vërteta, ka ekzistuar dikur “sanxhaku turk” i Novi Pazarit, i njohur si “sanxhaku” i Ali Pashë Tepelenës që disa kërma, fosilie, nipa ose stërnipa turku dhe boshnjaku në Rugovë, Pejë, Deçan, Drenicë, Gjilan, Preshevë, Bujanoc, Klinë dhe gjithandej, e quajnë trevë ose “sanxhak shqiptar” me qëllime dhe porosi të rrezikshme, paradoksale, reaksionare, anakronike, diabolike, blasfemike ose shumë përfide.
Se këndejmi, për shkak të gjakut të prishur ose martesave të përziera me boshnjakët dhe të tjerët, thuhet se me tepër se gjysma e Rugovës janë melez, hibrid ose bastard…..E sidomos ata që bartin mbienra Lajçi (në Kosovë), ndërsa Lajiç, Lajçiç ose Lajçeviç në Sanxhak (Serbi), Mal të Zi, Herceg Bosne etj, pastaj Lukaj (Ljukiç ose Llukiç në Serbi, Mal të Zi etj.), Elezaj (Elezoviç), Xhevëukaj, Murqi etj.
Zatën në këtë prizëm, duhet zbuluar ose kërkuar edhe pistën e vrasjeve të shumëta (enigmatike) që kanë ndodhur para dhe pas luftës në komunën ose rajonin e Pejës etj.
Nuk ka farë me të poshtër dhe me të pabesë, se sa fara e boshnjakut dhe turkut. (Kujto këngën ose historinë e Hasan Fazlisë në Sarajevë etj.)
Një digresion:
Ishte janari i vitit 1953… Titoja sapo kishte lënë Beogradin dhe ishte nisur në drejtim të Splitit (Kroaci). Atje ishin bërë të gjitha përgatitjet e duhura për drekën speciale të cilën diktatori jugosllav po e shtronte për një mik të tij special. Fjala ishte për ministrin e punëve të jashtme të Turqisë, Mehmet Fuat Kopruly. Kopruly ishte pinjolli i fundit nga familja Kopruly, e cila gjatë shekujve 17 e 18 kishte arritur deri në majat më të larta të pushtetit osman. Kjo familje ishte me origjinë shqiptare por, duke qenë krejtësisht e asimiluar, njerëzit e saj nuk kishin bërë asgjë për atdheun e të parëve. Këshilltarët e Titos ia kishin tërhequr vërejtjen atij se origjina shqiptare e ministrit turk do të përbënte ndonjë pengesë eventuale për planet që kishte në mendje Titoja, por ai ua hoçi merakun shpejt :- Mos u shqetësoni, miku im është më turk se turqit. Dreka kaloi në mënyrë shumë miqësore. Tito, që kërcenohej nga një pushtim i mundshëm ruso-sovjetik, kërkonte gjithandej mbështetës, dhe Turqia ishte një shtet shumë i përshtatshëm për të qëndruar në anën e ish Jugosllavisë. Kështu lindi Pakti Jugosllavi- Turqi-Greqi. Pjesë e këtij pakti ishin edhe kërkesat dypalëshe, të cilat u shtruan në Drekën e Splitit. Ministri turk, me origjinë shqiptare, i kërkoi Titos që të krijohej pakica turke në Kosovë, ndërsa Tito, nga ana e tij, e rihapi çështjen e Konventës së vitit 1938 midis qeverisë jugosllave dhe qeverisë turke për shpërnguljen e shqiptarëve të Kosovës e Maqedonisë në Turqi. Të dy bashkëbiseduesit ranë dakord rreth këtyre dy çështjeve. Në Kosovë do të sajohej shpejt një pakicë turke, e cila nuk kishte ekzistuar kurrë, ndërsa të dy palët do të nisnin menjëherë punën që të rifillonte shpërngulja masive e shqiptarëve drejt Turqisë.
Pjesa tjetër e historisë, do përshkohët ose karakterizohet me ngritjen ose fabrikimin e “popullit (narodit) të ri kosovar ose jugosllav” përmes “farës”(spermës) së përbashkët jugosllave në kuader të epruvetave ose laboratorëve të njohur mbi prodhimin ose fabrikimin e “popujve të ri” artificial ose johistorik të cilëve edhe sot e kësaj dite vazhdojnë t’ua shohin “hajrin” Kosova dhe shqiptarët.
U krijuan boshnjakët (serbosllavët e turqizuar ose muslimanizuar), goranët ose tërbeshët dhe kështu me radhë.
Filluan edhe martesat e përziera shqiptaro-serbe, shqiptaro-malazeze, shqiptaro-boshnjake, serbo-kroate ose kroato-serbe, serbo-boshnjake dhe të tjera në kuader të ngritjes ose krijimit të “narodit” ose “popullit të ri jugosllavë”!
Shumë pedagog ose intelektual të shquar shqiptar që kishin ardhur nga Shqipëria për t’i ngritur dhe pëgatitur gjeneratat e reja shqiptare në Kosovë, atëbotë u vranë (pushkatuan), internuan, u përndoçën ose dëbuan me dhunë dhe terror të egër ushtarako-policor nga “partizanët” serbo-malazias dhe ata shqipfolës e antishqiptar të Kosovës.
Kroatët dhe shqiptarët, e paguan mëse larti “çmimin e lirisë” së “partizanëve” të Titos, Kardelit, Rankoviçit, Milladin e Koço Popoviçit,& Company.
Kështu që sot nuk është aspak e rastit që nipat ose sternipat e joshqiptarëve ose antishqiptarëve të feshehur ose mbuluar me emra ose mbiemra shqiptarësh, t’i keni në rrjeshtat e para të tufës ose kolonës së “patriotëve të zjarrtë” të Kosovës dhe “shtetit” ose “populli të ri”kosovar”.
Pa i harruar këtu edhe si iu thuhet ‘bugarët, tërbeshët, goranet, kërmat ose podrimçakët’ e Dragashit, Marevcit, Rahovecit, Dushanovës, Podrimës etj.
Nga ai “rreth vicioz” ose biocenoz, nuk është i përjashtuar askush.
E dyta: Çdo njeri normal dhe racional në këtë botë ose mbi këtë tokë, i cili i ka vetëm dy fije ose fara truri (jo fara kungulli ose pocerrke) në kokën e tij, dhe i ka lëxuar vetëm dy faqe libri ose gazete gjatë tërë jetës së tij, e dinë fortë mirë se Rankoviçi, Mirkë Iliçi, Kiljeviçi, Bik Boshnjaku, Raif Dizdareviçi, Borisav Joviçi, Veljko Kadijeviçi, Petar Graçanini, Garashanini, Andriçi, Çubrilloviçi, si dhe shumë serbo-çetnik ose turko-boshnjak (plus vllëh e llatin me ta)-gjithëmonë kanë patur qëllim zhdukjen ose shfarosjen masive të racës ose elementit të njohur iliroshqiptar nga Kosova përmes martesave të përziera, luftërave, masakrave, përndjekjeve, përdhunimëve të ndryshme dhe kështu me radhë.
U mor vesh se nuk mund të pritët asgjë as nga politikanët e paditur, mediokrit, stupid, nebuloz, karaxhoz, bastard ose hibrid në Kosovë, Shqipëri ose dikund tjetër, që janë të shitur, trafikuar (kontrabanduar), shantazhuar dhe korruptuar deri në fytë, dhe të cilët, jo vetëm interesat e larta shtetrore dhe nacionale, por janë në gjendje për t’i situr, tradhëtuar edhe edhe gjakun, familjen dhe farefisin e tyre!
Disave në Kosovë me ua lypur (kërkuar) trutë dhe gjenët e pastërta të shqiptarit, edhe me qyski, tarrakop, laser, teleskop, mikroçip ose mikroskop, nuk ua gjeni dot.
E treta: Pas “traktatit të fshehtë” ne mes Stalinit dhe Churchillit dikund në vlugun me të madh të Luftës së Dytë Botërore, asokohe ishte vendosur që t´i ipëshin ndihma dhe mbështetje të gjithëmbarshme qeverisë serbe në mërgim, ku, pos tjerash, atëbotë ( pas takimit të njohur Tito- Subashiç në Vis të Kroacisë në vitin 1944)-me mbështetjen dhe trysninë e përbashkët britaniko-sovjetike, do vendosej dhe propozohej edhe zgjedhja ose emrimi i dekretuar ( lëxo: me dekretin paraprak të Stalinit dhe Çurçiillit ) i Drazha Mihajlloviçit (kryeçetnikut dhe kriminelit të njohur serb që luftonte dhe angazhohej asokohe për Serbinë e Madhe dhe i cili i kishte prerë në fyt, vrarë dhe masakruar shqiptarët dhe popujt tjerë joserb!) në funksionin e ministrit të mbrotjes ose të luftës në qeverinë e atëhershme serbojugosllave gjatë kohës së Luftës së Dytë Botërore etj.
Në këtë prizëm, të njohura janë ndihmat dhe mbështetjet e fuqishme ushtarake, politike, materiale, ekonomike dhe të tjera të vendëve të ndryshme anëtare të ish “Antantës se Madhe” ( plus Rusisë) ndaj Serbisë në luftën ose frontin e njohur të Selanikut ( 1918) si dhe në luftëra dhe konflikte të tjera botërore ose ballkanike-kundër popullit shqiptar.
Gjithashtu, të njohura dhe shumë të freskëta janë edhe kujtimet e hidhura mbi dhunën dhe masakrat e egra të soldateskës serbe në Shqipëri gjatë tërheqjës së saj kapitulluese ose disfatiste nepër teritorin e njohur shqiptarë gjatë vitit gjatë vitit 1915 etj.
Ndryshe nga kjo, pas nënshkrimit të “traktatit të miqësisë dhe ndihmës reciproke” me ish Bashkimin Sovjetik gjatë vitit 1941 , takimit të njohur Tito- Churchill në Caserto me 12 gusht të vitit 1944 , si dhe depërtimit të ushtrisë se kuqe ruso-sovjetike ne Hungari, Rumani si dhe në vende të tjera juglindore ose ballkanike gjatë vitit 1945: Shumica e çetnikëve ose kriminelëve të ndryshëm serb, apo “serb të turqizuar ose natyralizuar si musliman boshnjak etj., i kishin zdeshur uniformat e tyre çetnike ose turko-muslimane, për t´i ndërruar ose zëvendësuar ato me uniformat e partizanëve të Titos etj. Për t´u futur dhe inkorporuar dikur me vonë në pothuajse të të gjitha poret ose nivelët e mundshme të pushtetit të atëhershëm serbojugosllav -menjëherë pas përfundimit të luftës së dytë botërore…Për t´i vrarë, pushkatuar, masakruar, burgosur, përndjekur, arrestuar ose internuar shqiptarët, kroatët e tjerët që nuk mendonin askokohe si Titoja, Rankoviçi, Raif Dizdareviçi, Hakija dhe Hamdija Pozderaci dhe të tjerëve.
Lojëra ose skenare të ngjashme ose analogjike kundër Kosovës dhe shqiptarë, edhe sot janë në fuqi, por me forma, profile ose metoda të kamufluara ose sofistikuara.
Por, Profeti qanë, Volteri qesh…Sepse, nga ata lot hyjnor ose profetik, si dhe nga ato buzëqeshje të thella njerëzore ose gjeniale, sipas Viktor Hygoit, kanë lindur ose ardhur shkëlqimi dhe bukuria e besimit, kulturës dhe qytetrimit ose civilizimit tonë.
U morr vesh se popujt (kombet) dhe shtetët e ndrydhme, sipas filozofisë kristiane ose perëndimore, ashtu sikurse yjet në qiellin ose universin e pafund, iu nënshtrohen eklipsëve ose procesëve të ndryshme evolutive ose ripërtrirëse në kuptimin e asaj se gjithëçka ripërtrihet, transformohet dhe merr jetë të re, sapo të rishfaqët (rikthehët) drita e bekuar e Zotit.
Edhe agu (agimi) dhe ringjallja, gjithënjë sipas filozofisë kristiane, janë shfaqje të larta hyjnore dhe sinomike në kuptimin e rishfaqjes së vazhdueshme të dritës së jetës, gjenialitetit ose gjenealogjisë së natyrës, dhe mbijetesës ose ekzistencës së shpirtit.
Kemi vuajtur dhe sakrifikuar shumë ne shqiptarët në rrugën e gjatë dhe aq të mundimshme të mbijetesës ose ekzistencës sonë individuale dhe kolektive.
Respekti, besimi dhe dashuria e përjetshme ndaj kombit dhe atdheut, ishin si të thuash përgjigja më e shëndetshme, sublime dhe relevante-ndaj qenies, materies dhe ekzistencës sonè individuale dhe kolektive.
Ndërkaq, heroizmi, vetëflijimi dhe sakrifica sublime për to: Vula ose protokoli i mbijetesës dhe ekzistencës sonë si shtet, si popull, apo si komb.
E katerta: Asnjëherë nuk duhet t’u zihet besë atyre që me flamurin e ngritur në gjysëmshtizë, i takojnë dështimit dhe dekadencës, dhe të cilët e paraqesin ose prazantojnë vetën në sytë e të tjerëve si “pengje” ose “viktima të lirisë shtetrore, nacionale, politike, ushtarake, historike, teritoriale, gjeografike, fetare, kulturore etj. E sidomos atyre që duan t’u ngjitën përpjetëzave ose lartësive të ndryshme karieriste, profiteriste dhe të tjera mbi fatkeqsitë e ndryshme objektive dhe subjektive të individit dhe kolektivitetit.
Qëllimet e tyre nuk janë fare të pastra, por tepër hipokrite, dogmatike, demagogjike, diabolike, djallëzore ose satanike.
Shteti i Kosovës në asnjë menyrë nuk bën ti ngjajë mitit ose legjendës së njohur mbi urën ose kalanë (kështjellën) e Shkodrës mbi lumin Bunë, ku në emër të urës ose kështjellës, duhet dhënë ose sakrifikuar Rozafen!
Apo, prish e shkatërro natën, për të ndërtuar ditën.
Dhe, aq me pak “kullës” së Babilonisë, ku për të mbrojtur kullën nga sulmet ose mësymjet e urukëve ose semitëve, duhet lidhur (burgosur), vrarë, zhdukur ose masakruar të gjithë sumerët! (…)
Me lirinë, nderin, moralin, mburrjen, krenarinë, robërinë, skamjen ose varfërinë individuale dhe kolektive, nuk kanë të drejtë të lozin ose tallën as profetët ose perënditë. Pikë!
Personalisht i ndjejë dhe kuptoj thellë edhe z. Haradinaj edhe z. Gucati së bashku me familjet, farefisin, shokët, miqtë dhe bashkëluftetarët e tyre. Mllefin, pezmin ose deshprimin e tyre ndaj aktgjykimit të sotëm të tribunalit ose gjykatës speciale në Den Hagë!
E dijë se denimëve absurde, abstrakte, drakonike, paradoksale dhe anakronike të çlirimtarëve ose komandantëve të shquar shqiptar të UÇK-së, mëse tepërmi i gëzohen ata që për shumë shekuj dhe dekada na kanë vrarë, zhudukur, masakruar, plaçkitur, përdhunuar, sunduar ose okupuar ne ndihmën e atyre të tjerëve që dikur i kanë ngritur, krijuar, formuar, armatosur dhe mbrojtur si popuj dhe si shtete, për të na zhdukur ose shfarosur neve si popull ose si komb, e që sot, disa prej tyre thonë se “rastësisht”-janë miq ose aleat të Kosovës dhe shqiptarëve. Hëm….!!!
Rastësia ne disa raste thonë se eshtë ‘sinonim femëror’ ose “pseudonim i lartë hyjnor ose profetik” të cilin Zoti (Hyji)-megjithatë, nuk deshti të nënshkruajë.
E sidomos atëherë kur paditësh, akuzohesh, burgosësh dhe denohesh nga gjykatësit ose prokurorët e atyre popujve dhe shtetëve me të cilët (cilat) dikur bashk, kinse e keni bërë dhe fituar luftën kundër atij vargu të zgjatur shovenësh, kriminelësh dhe çetnikësh të çartur ose të egër serbian!!!
Por, ia që ndodhë edhe kjo “rastësisht”!
Sidomos atëherë puçen ose bëhen bashkë “krajlat dhe sulltanat e ri” të Beogradit, Moskës dhe Stambollit me çaushët, fetahët, rrogtarët, poreznikët, kërmat, fekaliet ose fosiliet e tyre shqipfolës, joshqiptar ose antishqiptar që punojnë ose lehin për ta tinëzisht, udbisht ose publikisht në emër të “krahut demokrat ose institucionalist” të përkthyer në “shtet ligjor dhe demokratik”,
Plus ata të tjerët që në portale ose gazeta kosovare, paraqitën ose prezantohen si patriot, kalorës, gardian ose avoketër të Hashim Thaçit, Kadri Veselit, Nasim Haradinajt, Pjetër Shalës etj….Ndërkaq, dikur natën vonë (në terr..) ndoshta (me siguri) -shpifin, sajojnë, manipulojnë ose përgadisin dosie, “zapisnica” ose “poternica” kundër tyre!
Zoti i vraftë atë farë të poshtër!!!!
I mallkoftë gjaku i heronjve dhe deshmorëve të kombit!
Nejse….!
Mëqe, sipas Erich Frommit, ne jetojmë në një botë vlerash, resursësh ose pasurishë të pafundme dhe mrekulluese që na i kanë dhuruar Zoti (Hyji) dhe natyra: Lidhja jonë e vetme me vlerat, resursët ose pasuritë e shumëta njerëzore ose natyrore, qëndron në esencën ose formulën e njohur shkencore ose filozofike: Si t’i njohim, zbulojmë, manipulojmë, shfrytëzojmë, shpërndajmë, menaxhojmë dhe konsumojmë këto vlera dhe resurse të përbashkëta globale ose universale, respektivisht, njerëzore, materiale, shtetrore, nacionale etj.
Jeta është një ‘numratore e madhe’ më shumë formula dhe ekuacione të panjohura dhe të papritura në sfond….Një ‘tabelë e madhe’ shumëzimi, pjesëtimi, zbritjeje dhe barazimi ku brenda saj futën ose përbirohen koha dhe vitët e ikura në pakthim, lëkura thahët, terët dhe bëhet e vrazhdë, sytë rrudhën dhe nuk shohin më si dikur, mendja vyshkët, vërbohet, tèrbohet.., trurit i mungon kimia ose biokimia e brendshme, shpirtit fizika dhe metafizika e dikurshme, trupit ose organizmit të njeriut i mungojnë gjaku i freskët, albuminët, kaloritë, forca (fuqia), enërgjia e dikushme, vitaminat ose lëngjët e preferuara dhe kështu me radhë. Njeriu fillon të xhindoset dhe bëhet i egër ose tepër i vrazhdë sipas natyrës dhe moshës së tij..Dhe, çdo gjë sikur ikën ose emigron nga ai (njeriu) me tendencën e natyrshme dhe të logjikshme për t´u kthyer përseri në fillim ose embrion….
Kjo vlen për të gjithë.
Për fund:
Debati, dialogu, diskutimi, dyshimi , replika, polemika, censura ose mediokracia, janë një çështje poaq e vjetër dhe komplekse sa edhe vetë paraqitja e shkrimikt të njohur letrar, shkencor, kulturor, gazetareske ose publicistik në këtë botë. Madje janë edhe përcjellese ose bashkëshoqëruese te tyre në të gjitha rendet shoqërore, qytetare e politike, si dhe në të gjitha fushat ose formacionet letrare dhe kulturore.
Në këtë mes s’ka pse të bëjë përjashtim Kosova, pavarësishtë nga periudha para apo pas lufte.
S’ka pse të bëjnë përjashtim as njerëzit e letrave, kultures dhe informacionit.
Por, çështja e rolit, statusit dhe misionit te tyre shoqëror, parasegjithaash është një çështje e sociofilozofisë letrare dhe asaj kultuore.
Rolin parësor të shkrimtarit, gazetarit, publicistit, krijuesit ose artistit, duhet parë dhe nderlidhur me faktin e të qënit shkrimtar, poet, gazetar, publicist etj. Kaq.
S’ka dyshim se krijimtaria letrare, shkrimore, gazetareske ose publicistike në veçanti, sikundër edhe format e tjera shkencore, kulturore dhe artistike në përgjithësi, kane hisen e vet në jetën shoqërore, qytetare ose politike, por nuk bën t´i glorifikojmë dhe ekzagjerojnë ato deri në infinit ose pafundësi.
Krijimtaria letrare, gazetareske ose publicistike, nuk janë hyjni, profesci ose një dhuratë hyjnore, përkundër faktit se arti dhe talenti i lenë gjurmët e veta kudo.
Ndonëse, poetët, shkrimtarët, gazetarët ose publicistët, nuk mund të quhën “demiurg”, apo të “zgjedhurit”(manekenë) e botës si në sfilatë mode.
Është çështje tjetër puna e jehonës ose famës auditoriale ose publike.
Në një shoqëri të sapodalë nga lufta; është shumë e rëndësishme ngrehIna e shtëpisë për zëvendësimin e tendës ose kasollës.
Sot, ndryshe nga dje, në Prishtinë editohen ose publikohen dhjetëra gazeta të përditshme dhe revista, agjensi lajmësh dhe radio-televizonësh të pavarura e publike.
U mor vesh se në Kosovë, pa asnjë dyshim ka nevojë për ngritjen, shquarjen, artikulimin, kultivimin dhe avansimin e mendimi të njohur shkencor, racional, kritik, kontemplativ, komprehensiv, kompetent ose intelegjent.
Se këndejmi, as poza ose pozita qyqare dhe inferiore e heshtjes dhe as retorika boshe ose patetike, nuk ndihmojnë për kapërcimin (tejkalimin) e “tabula rases” ose stadit të foshnjërisë politike të homo politicusit kosovar, dhe asnjë çmim komoditeti, servilizmi, konfomizmi, oportunizmi e poltronizmi ndaj pushtetit, nuk na amneston para të ardhmës së kombit dhe atdheut. Absolutisht jo.
Dhe, aq me pak përballjet e vazhdueshme infermale, ciklike ose enciklike në mes vlerave dhe antivlerave.
Në realitetin ose aktualitetin letrat, kulturor, gazetaresk, publicistik, politik dhe diplomatik të Kosovës, sot dominojnë prurjet e shumta të asaj që quhet ´ kuazi, anti dhe pseudo´, tok me vardisje, parulla, slogane, recidive dhe elozhe të neveritshme pllakative dhe ataviste.
Kujtoj se kjo është një karakteristikë e pashmangshme për periudhat e pasluftës dhe tranzicionitsi kudo në botë. Nuk na shqetëson shumë ose aspak ky fakt, sepse pas kësaj stuhie infermale, diletante, deliriante, devijante dhe amatorekske, vjen, po ashtu, pashmangshëm faza e seleksionimit natyror, intelektual dhe profesional.. Ritmi i jetës dhe i krijimtarisë shkencore, kulturore, gazetareske, publicistike, intelektuale, politike ose diplomatike, i ngjanë një maratone… Në vijën e startit rrjeshtohen të gjithë: të dobëtit e të fortit, kalamajtë e të rriturit, shtirakët e dinjitozët. Dihet se kush arrine në cak.
Në këtë rrerth vicioz ose biocenozë absurde ose abstrakte dhe obsukre, deshe a s’deshe, do të japësh dhe do të marrësh sipas ligjeve biologjike, matematikore ose aritmetike.
Ateistët e pasinqertë, demagog, hipokrit dhe dogmatik, penetrojnë deklarohen dhe rrinë fare pranë teistëve, duke bërë poza të ndryshme rituale ose celebruese. Ndërkaq, të dy palët përfundojnë në demagogji, blasfemi dhe hipokrizi.
Lliria vetvetiu nuk është e vetëmjaftueshme. Ajo ka nevojë për strukturën e vet bazike dhe kompozicionale, si dhe, për harmoninë e formës dhe të përmbajtjes. Vetëm atëherë ajo përligj, justifikon dhe pijadestalizon sakrificën e gjithë brezave ose gjeneratave shqiptare. Vetëm atëherë ajo kuptimëson dhe justifikon jetën e brezit të të gjallëve dhe të atyre që do të vijnë pas nesh.
Edhe lufta çlirimtare dhe patriotike, nuk është një privilegj i askujt, por një detyrë dhe obligim për të gjithë. Nuk duhet avokat ose ciceron special për të mbrojtur a shpjeguar faktet që shihen e dihen. Në Kosovë, “opcionet paqësore” asokohe u shterruan dhe u zvetnuan. Serbia e imponoi luftën me logjikën nënshtrim a vdekje!
Dhe, siç ndodh shpeshherë në situata të tilla, populli nxori nga gjiri i vet pjesën më vitale, më sublime: gra e burra, të rinj e pleq, të gatshëm për sakrificën supreme ose sublime. Sa të neveritshme dhe cinike janë sot dilemat: Kush e solli lirinë? Kush e solli NATO-n etj?
Kur plasi ose filloi lufta çlirimtare dhe heroike, nuk dukej as në horizont narrativa insubordinuese e intervenimit të NATO-s.
Dhe po këta cinikët e sotëm me një trill të habitshëm prodhonin sloganët “kokëkrisurit”, “sajesa serbe”, “aventurozët ose gorillat e UCK-s”, “të kuqtë marksist, stalinsit ose enverist” dhe të ngjashme.
Ndërkohë që luftëtarët kishin vetëm një aleat: gatishmërinë për të vdekur dhe bindjen se vdesin për kauzën e drejtë të lirisë. Mund t’ju kujtohet ndoshta intervista e fundit e Komandantit Fehmi Lladrovci që e quante Fat vdekjen për atdhe.
Ndonëse, personalisht nuk mohoj asnjë faktor ndikimi në rezultatin final, por këmbënguli tek fillimi që hedh në erë makinën e hedonizmit, herdonizmit, makiavelizmit dhe fatalitetit.
U mor vesh se edhe shqiptarët në Sanxhak, mund t’i numroni me gishtat e njerës dorë.
Kaq!
ASh