Poemth nga Ahmet Prençi
I.
U kris qelqi i kësaj vjeshte të vonë –
plasi «krrak!» në qenien time.
Gjethet shkapetur ndër trotuarë –
vorbull e ligë me njoftime.
U shprishën ngjyrat vajtje-ardhje.
Tash endem jerm. Tash vij vërdallë.
Paske ikur miku im,
këtij fillimdhjetori,
pa kthim;
paske fluturuar larg!
Pas uturimës së fortë drithëruese,
I beftë, i acartë
ky largim.
Zemra jote e bukur nuk vret kënd!
Por paske lënë pas fjalë të zjarrtë;
tash ia dëgjoj krismat zërit tënd –
pezmit tënd të qartë.
Tani shikoj dritën e fjalës tënde – shigjetë;
shikoj tek çirren e shfytyrohen – medet,
lukuni ulërimash – me zë e nën zë çakejtë,
tan këto ditë-net,
krejt terr e rrëmet.
II
U arratise si ëndrrat;
pas le mërzinë e ndjenjur si në cisterna,
imazhet e këtij qielli të trazuar mbi ne.
Tash larg të mësyn gangrenë pagjumësia,
travajet e tua s’lundrojnë më mbi këtë dhè.
Përditën tënde këtu e le;
S’do dëgjohen më hapat e tu trotuareve të Tiranës.
Ke rrëmbyer vetëtimthi kujtimin e kafeneve,
ku kushedi sa vargje përtype dhe harrove
nën tymin e cigares.
Ti ike si në një lojë,
si në fundin e ëndrrës.
Auditorët ligjërimit tënd s’do t’ia kthejnë jehun,
le pezull vështrimet rinore që të donin përballë.
Me zbrazëti në shpirt le miqtë që të deshën shumë,
pa fjalë i le njerëzit që të kujtojnë plot mall.
Ti kërkove një botë më të mirë,
të sigurtë, të paqtë,
dhe pse më shumë do ferrin tonë,
të dhimbshëm,
të marrë.
I ke kënduar bukur, me trishtim e mall;
Të përzunë lakenjtë, banditë e trutharë.
Ikja jote gjëmon,
bërtet,
trazon,
trondit.
Ikja jote s’është si çdo ikje.
Ti ike edhe për ne,
por prore, e di, me besën e kthimit
si një Promete…
Mundimet t’u shtuan këtij dhjetori të ftohtë,
gjithçka e këtij dheu mungon këtij fillimdimri,
asgjë tënden s’e gjen n’atë copë tokë,
pret me ankth ç’do sjellë e panjohura,
ikja,
shtegtimi.
Çkurdisur ritmi i ditëve të tua
ngarkuar,
rënduar,
malluar,
trishtuar,
mallkuar thellë e më thellë.
Pret mëngjesin zgjuar,
ngrysesh dëshpëruar
me mendjen cfilitur,
gjumin trazuar,
O poet zemërmirë me shpirtin kështjellë.
III
Pse iku? – thonë,
skërmiten, çirren, nostalgjikë, idhtarë,
ata që mendjes tënde duan t’i venë prangë, kufi.
Të syrgjynosur të duan, të vrarë,
si në kohën e tyre, përsëri.
Ti të pushkatuarve u dhe zë e fuqi;
të vdekur e gjysëm të vdekur i bëre të flasin,
ndaj u zgjuan fantazmat e pëzishme e klithin n’agoni –
fantazmat e kohëve mortore, në piskamë vikasin.
Shajnë,
kërcënojnë,
lajthisin,
rrokullisen,
përmbysen,
humbin,
rishfaqen e këlthasin,
si hienat.
I bashkon nata, mënxyra
në terrinë të ndërgjegjies së pistë moçal
dhe aty, në pus të mëkatit, mllefngarkuar pëlcasin.
Po, si fantazma me kafka në duar
u ngritën të babëzitur mizorët,
kushtrim e vikamë lëshuan,
në iso gërthasin, klithin për gjak;
marrshojnë grushtbashkuar, sillen vërdallë
gjirizeve të zeza. Vikasin të tjera kufoma,
pa qefin e podille, kufoma fosile
(kufoma që shkojnë e vijnë si Ponc Pilatë),
Pa ritual…
Kërkojnë kokën tënde miku im,
të dehur janë,
të ndërkryer me urrejtje;
të kërkojnë të vdekur,
të kërkojnë të gjallë
me ngulm kanibal.
E di ç’dëshpërim bluan atje larg, e di…!
këto klithmat i dëgjon i çmeritur,
po ëndërr e zhgjëndër për ty është Atdheu –
Atdheu ynë i çoroditur
në kërrusmë e brengë –
i tkurrurr,
i lodhur,
në agoni-
atdheu ynë i marrë peng.
Ti ke ikur dhe për ne…
Ke parë? Këtu na dalin të tepërt dhe poetët!
Ndaj të përzunë,
ndaj të kërcënuan
se janë të paanë në urrejtjen e verbët.
Ne të presim, të presim…
Ta shkruaj këtë letër pa adresë
kësaj nate dimri – grirë në mërzi.
Krejt, mbase do thinjem, deri në mëngjes,
por këtë natë të vonë po e gdhij me ty.
… këtë natë mallkimesh, nginjur – herezi.
12.12.2019
(E pa publikuar më parë)