Ferkut rètë puplore të veshin xhulinë e pranverës,
Parzma t’zgjerohet – mëkon me qumësht bukolik,
T’i shikoja sytë e skifterit në prilk nga një kolik,
Cikoleve kur vrapoja pas lugflladit të erës, e
Ti majë mali-fatkërkues-për fshatin me kurorë,
Ninzat e pikëpjekjes i je ngulitur n’Lybeten,
Stërlashti jetemot nurbleruar çdo stinë që kthen
Në ty gjenë orëperëndinë – sofër për malësorë…
Askujt s’ia ktheve shpinën, grishje me rrezet e para,
Qafës së Bungës hënën e bartë mbi kalë të llastuar,
Barinjve me tufar si tatlosh shpesh iu ke ndihmuar;
Duke ndjellur rètë e mbarsura për mote të mbara,
Trungjet rrënjëthella pash më pash pa i shalakatur –
Gjurmat e egërsurave rogëve rreptë i ke nuhatur…
E shtunë, 07 korrik 2012, në Vendlindje