Jetojmë të ndarë si me mur në të njëjtin qytet
Pa u takuar me duar dhe me sy pa u parë.
Ti rinohesh si lulet e gjethet në degë
Unë plakem çdo orë çdo ditë e çdo javë
Ç’qënka kjo çudi e jetës që po jetojmë
Në karantinë, mes katër mureve të bardhë
O dashuri e gjyshit vetëm me fjalë bisedojmë
Ky koronavirus na ndau, dhe pse jemi gjallë.
U mbyllën shkollat u mbyllën çerdhet anembanë
Por..si çdo herë ti mëso e detyra bëji me kujdes
Se dua sërish ne shkollë te jesh i parë
Se dua që nesër përherë i pari të jesh.
E di se të ka marrë malli për mua
Edhe mua malli më përvëlon si zjarri i lisit
Besoi se do vijë dita e madhe dhe e bekuar
Ti të vish te unë e të takohemi mes përqafimit
Besoi se do t’i kujtojmë edhe këto ditë
Që padrejtësisht jetuam të ndarë…
Unë merrem me punët e mia, me poezitë
Duke shkruar e me lutje për botën mbarë.
Që të kalojë kjo pandemi
E jeta të marrë një vrull të ri.
Speyer 28.mars 2020